பதிவுலகத் தமிழ்க்கவிதைகளும் நானும் - மௌனத்தின் அரசியலும் அரசியல் மௌனமும்

தமிழில் கவிதை எழுதுதல் என்பது ஒரு குடிசைத்தொழில் என்று யாரோ சொன்னது நினைவிற்கு வருகிறது. எழுத்தாளர்கள் பெரும்பாலும் கவிதையில்தான் எழுத்தை துவங்குகின்றனர். கவிதை என்பது எழுத்திற்கான நுழைவு வாயிலாக உள்ளது. தொடர்ந்து பயணிப்பதும், அதைவிட்டு விலகுவதும் அவரவர் சூழலைப் பொறுத்து நடப்பதே. தமிழ் கவிதைகளில் என்னைக் கவர்ந்த கவிஞர்களுல் முக்கியமானவர்  கலாப்ரியா. காரணம் நான் கவிதை எழுதத் துவங்கிய காலங்களில் என்னை ஆகர்சித்த கவிஞர்களில் ஒருவர். அவரிடம் மூன்றாம் உலக கதைசொல் மரபிலான கவிதைகளும் ஆழ்-மனப்படிமங்களும் உண்டு. தொல்மனப்  (archetype) படிமங்களை கவிதையாக்கிய முக்கிய கவிஞர். ஆனால், பதிவுலகில் ஏனோ கவிதையைவிட மற்றவகை எழுத்துக்களே அதிகம். அதனால் பதிவுலகில் உள்ள கவிஞர்களுக்கான ஒரு அறிமுகமே இச்சரம்.

பதிவுலகில் பாலைத் திணையைப் பேசும் காயத்ரி நுன்னுணர்வுகளை சிக்கனமாகவும் எளிமையாகவும் வெளிப்படுத்துகிறார் தனது கவிதைகளில். “பிரிதலும் பிரிதல் நிமித்தமுமாக“ உள்ளன பெரும்பாலான கவிதைகள் என்றாலும் காதலின் துயர் நிரம்பிய பொழுதுகளை நுன்னுணர்வுடன் சொல்கிறது இக்கவிதைகள். இழந்த மழை.. என்ற இக்கவிதையில்தான் எனக்கு இவர் பதிவில் அறிமுகமானார். அக்கவிதையின் எளிய நடையின் உள்ளார்ந்து ஆழமாக நான் உணர்ந்த பொருளை பின்னோட்டமாக இட்டேன். கவிதை எளிய நடையில் பாலியல் பற்றி பேசுவதாக எனது இடையீடு இருந்தது. அந்த இடையீட்டை அப்படியே தருகிறேன்.

இரவோடிரவாய்

வந்து போய் விட்டிருக்கிறது

மழை.

முன்வாசல் மரங்களின்

இலைகளிருந்து

துளித்துளியாய்ச் சிந்தும்

நீர்த்துளிகள்

நினைவூட்டியபடி விழுகின்றன

நான் தவறவிட்ட தருணங்களை!

இந்த கவிதையை நான் வேறுவிதமாக வாசிக்கிறேன்.

இரவு பேய்த மழையும்
இழந்துவிட்ட தருணங்களும்..

இந்த இரண்டுவரிகளை ரொமாண்டிசைஸ் பண்ணாமல் யதார்த்ததில் பொறுத்தினால்.. இதற்குள் ஒடுங்கி கிடக்கும் ஒரு அமைப்பு பாலியல் குறித்த அவதானிப்பைக் கோருகிறது. பெண்ணிய வாசிப்பில் பெண் இழந்த தருணங்களா? அல்லது அவளுக்கு மறுக்கப்பட்ட தருணங்களா? என்கிற கேள்வியையும் எழுப்புகிறது. கவிதை ஆசிரியை அல்லது கவிதைக்குள் பேசும் குரல் தன்னை பெண் அடையாளமாக உணராமல் சமூகம் கட்டமைத்துள்ள பெண்ணாக உணர்கிறது. மறுக்கப்பட்ட தருணங்களை இழந்த தருணங்களாக இக்கூற்ற இங்கு வடிவமைகிறது.
பொதுவாக புதுக்கவிதைகளில் மழை என்பது பாலியல் குறியீடாகத்தான் வருகிறது. கலாப்ரியாவின் கவிதைகளை வாசித்தால் மழையின் பண்முக அர்த்த சாத்தியங்களை புரிந்து கோள்ள முடியும். விமர்சனம் தலையைச் சுற்றினால்.. ஒரே ஒரு keyword மழை என்பதை பாலியில் கலவியுடன் பொறுத்திப் பாருங்கள். இது கவிதைக்குள் இயங்கும் அமைப்பு.. அல்லது கவிதையின் நினைவிலப் புலம் புலப்படும்

இதற்கு காயத்ரியின் பதில் ”ஜமாலன்.. எதுக்கு இப்பிடி என்னைத் திட்டிருக்கீங்க? ஒன்னுமே புரியல.. :(”” எனது வாசிப்பு எனக்கான பிரதியை உருவாக்கிவிட்டது போலும். :)

சிறகதைக்கான நுட்பம் இவரது கவிதைகளின் இறுதிவரிகளில் தெறிப்பதைக் காணமுடிகிறது. கோபித்த காதல்! இக்கவிதையில் காதலின் கோபம் அழகியது என்பதை ஊடல் குறித்த சங்கத் தமிழ் இவரிடம் சொல்லியுள்ளது. வனம் மனதின் ஒரு குறியீடாக மாறும் கவிதை இது.  புள்ளிகளால் ஆன கோவமே மனதின் தத்துவச் சிக்கலாக மாறும் கவிதை இது. தப்பித்தலின் சாத்தியங்கள்... பெண்மீது நிர்பந்திக்கப்பட்ட துயர் நிரம்பிய வாழ்வை ஒரு தொட்டிச் செடியாக முன்வைக்கிறது இக்கவிதை. தனிமையை சொற்களால் நிரப்பமுடியாது என்கிறது இந்த தனித்திருத்தல். சொல் என்பது ஒரு சொல்தான் என்பதாக உள்ளது இக்கவிதை. காதலின் வாசத்தை மென்மையாக பரவவிடம் கவிதைகள் இவருடையவை.

முடிவற்ற அன்பைத் தேடிக்கொண்டிருக்கும் முபாரக் தனது பதிவை கவிதைக்கு மட்டுமே அர்ப்பணித்து விட்டார் என நினைக்கிறேன். கவிதைகளால் அவர்தேடிய அன்பில் மிஞ்சியிருப்பது பெருந்தனிமையே. தனிமையை கவிதையாக்கியிருப்பவர்களில் குறிபிடத்தக்க இடம் உண்டு இவருக்கு. அவரது கவிதைகளை நான் எனக்கு நெருக்கமாக உணரக் காரணம், நானும் அந்த கொடுந் தனிமையில் இருந்தவன்தான். ஒருவகையில் கவிஞர்கள் எல்லாம் நீர்த் தாவரங்களைப் போன்றவர்களே. ஈரம் இல்லாவிட்டால் உலர்ந்து போய்விடக் கூடியவர்களாக உள்ளனர். இந்த ஈரம் பெண் எனும் உடல்-வெளிச் சுரக்கும் ஈரம்தான். சொற்களோடுதான் வாழ்வென்றாகிவிட்ட பிறகு... என்ற இக்கவிதையின் வரிகள்..

தனிமை நிரம்பியிருக்கும்
அறைகளில்
சொற்களைத்தான்
புணர வேண்டியிருக்கிறது

இக்கவிதைதான் அவரை எனக்கு அறிமுகப்படுத்தியது. உண்மையில் எனது முதல்நூல் அந்த தனிமையில் எழுதப்பட்டதுதான். ஒருவேளை நானும் அந்த புணர்ச்சியில் ஈடுப்பட்டவனொ? 

உனக்கென என்ற கவிதை வரிகள்....

எனக்கென நான்
என்ன வேண்டிக்கொள்ள முடியும்?
நான் தேடிவரும்
நீ எனக்கென மட்டும் இல்லை
மேலும்

உனக்கெனவும் இருக்கிறது
சில துயரங்கள்
எனினும் அது
உனக்காக காத்திருத்தலைப் போல
கடினமானதல்ல

இக்கவிதைக்கான எனது பின்னோட்டம் ” பன்முக வாசிப்பைக்கொண்ட கவிதை இது. கவிதையின் மையம் அல்லது கவிதை 'நீ எனக்கென மட்டும் இல்லை' என்கிற வரியிலிருந்துதான் வளர்ந்து இந்த வடிவத்தை அடைந்திருக்க வேண்டும். ஏனெனில் இந்த வரிதான் கவிதையின் மையம் அல்லது உயிர் எனது வாசிப்பில். இதில் கேட்பவனாக உள்ளவன் அல்லது உள்ளவள்-களைப் பொறுத்தினால் பல அர்த்தங்கங்கள் வரும்.  1. உள்ளவள் - ஒரு தாசி (பரத்தையோ அல்லது விபச்சாரி அல்லது பாலியல் தொழிலாளி). 2. காதலி 3. நண்பி 4. காதலன்  5. நண்பன். மேலும் காத்திருக்கும் எல்லா அனுக்கமான உறவுகளுக்கும் இது பொறுந்தும். தன்பால் புணர்ச்சிக்கூட. காதல் கவிதைகளை ஏன் பெண் ஆண் என்கிற எதிர்வுக்குள் வைத்து வாசிக்க வேண்டும். ஆண்-ஆண் பெண்-பெண் என்கிற இணைக்குள் வைத்து வாசித்துப் பார்க்கலாம். 'வேண்டிக்கொள்ள முடியும்" என்கிற வார்த்தையை பிரார்த்தனை என்கிற இறையியல் தளத்திலான ஒன்றாக வைத்தும் வாசிக்கலாம். அல்லது இறைவனிடம் ஒரு வேண்டுகோளாக கொண்டும் வாசிக்கலாம். இறைவனுக்கு ஏது துயரங்கள் என்கிற கேள்வி வரும். இதற்கு ஒரு உளவியல் விளக்கம் உள்ளது.

வேட்கை என்பது ஒரு குறை. அதாவது குறை இருந்தால்தான் அதை நிறைவு செய்ய வேண்டிய விருப்பம் ஏற்படும். அந்த விருப்பமே வேட்கையாக மாறுகிறது. இறைவன் மனித குலத்தை படைத்து தன்னை சரணடையவோ அல்லது தன்னை வணங்குவதையோ அடிப்படை நிலைப்பாடக வைப்பது என்பதே இறைனின் ஒரு வேட்கைதான். ஏனென்றால் அது அவனிடம் உள்ள குறை. இந்த குறை நிறைவேற்றத்திற்கு தடையானவனே சாத்தானாக கற்பிதம் செய்யப்படுகிறது. இந்த குறை குறித்த உரையாடல்களே திருமறைகள் மற்றும் தேவதூதர்களின் தூதுத்துவம் எல்லாம். குறை அல்லது வேட்கையே துயரத்திற்கான மூலகாரணம் என்கிறது பெளத்தம். ஆக, இறைவனின் துயரம் தனது படைப்புகள் தன்னை முழுமையாக சரணடைவதற்காக சாத்தானுக்கு எதிரான போராட்டமும். அதன் வெற்றியுமாகும். எதிர்மறையாகப் பார்த்தால் மற்றொருவருக்கு உரிமையான பொருளுடன் ஆன உறவு எனவும் விரிக்கலாம். அல்லது காதல் மட்டுமல்ல கள்ளக்காதல் பற்றியதும் இந்த கவிதை. மற்றொருவருக்கு உரிமையான பொருளுக்கு காத்திருத்தல் பற்றியதாக வாசிக்கலாம். கடவுள் துவங்கி கள்ளக் காதல்வரை இக்கவிதைக்கு பொறுந்தகிறது. 'குருவித் தலையில் பனங்காய்' என்று எண்ண வேண்டாம். குருவிக்கு அதை தாங்கும் சக்தியை கவிதை மொழி் தந்திருப்பதே இதன் சிறப்பு.

கிளிஜோசியம்  என்கிற கவிதையில் வெளிப்படும் சமூகக் கோபமும், சலிப்புகளின் வனம் கவிதையில் காமம் ஒரு கார்டூன் படம்போல பல மிருகங்களாக வளர்ந்து நிற்பதும், வாழ்வின் சிக்கலான முரண்கள் முடிவற்ற கேள்விகளாக தொடருவதும், தனிமையின் சிலுவைப்பாடுகள் பற்றிய எண்ணற்ற கவிதைகள் எழுதப்பட்டுள்ளது இவரால். நான் மிகவும் அனுக்கமானது இவரது வெறுமையின் கண்கள், வேறொன்றும் இல்லை என்ற இந்த இரண்டு கவிதைகளில்தான். தனிமையின் விரகம்தாபம் எப்படி வலி நிறைந்த மௌனத்தின் எழுத்தியக்கமாக மாறுகிறது என்கிற வித்தையை படிக்க இவரது கவிதைப் பதிவுகள் சரியான ஒரு புகழிடம்தான். பிரச்சனை நுழைந்தவுடன் நமது விரகமும் காமமும் ஒரு படிகமாக நமக்குள் மாறி உருளத் துவங்குவதை தவிர்க்க முடியாது. கடவுள் குறித்த இவரது விசாரணை தனியாகப் பேசப்பட வேண்டிய பல கேள்விகளைக் கொண்டது.

எழுத்தை, கவிதையை ஒரு மொழிவிளையாட்டாக மாற்ற முனையும் பின்நவீனத்துவத்தின் பாதிப்புகளொடு ஒரு நவீனத் தன்மைக் கொண்ட கவிதைகளை எழுதிச் செல்பவர் ஜ்யோவ்ராம் சுந்தர். இவரது அ-கவிதைகள் பதிவுலகில் ஒரு புதிய வரவு. இவரது கவிதைகளில் சொல் அலங்காரங்கள் “ரொமாண்டிஸிஸம்“ எனப்படும் கற்பனை சார்ந்த கனவுகள் இல்லை. நேரடிச்சொல்லில் எழுதப்படும் கவிதைகள். ஆத்மநாம் கவிதைகளில் உள்ள இந்த தன்மை இவரின் முக்கிய போக்காகும். மழை பற்றிய இக்கவிதையில் மழைக்கான எந்த கற்பனையும், காதலும், புனைவும், குறியீடும் இல்லை. இங்கு உடல்களின் அரவையாக நிற்கும் மனிதர்களின் ஒதுங்கலும் அது தரும் உணர்வும்தான் இக்கவிதை.  அப்பாவும் அம்மாவும் காணாமல் போக்கியவை என்ற இக்கவிதையில் நவீனக் கவிதையின் குணாம்சங்களில் ஒன்றான உயிர் உள்ள உயிரற்ற (சேதன அசேதன) பொருட்களை சமதளத்தில் வைப்பதன் மூலம் ஒரு மனித இழப்பை சொல்வது. மகனை ஒரு உயிரற்ற பொருளாக மாற்றும் அந்த இறுதி வரிகள் அருமை. மனிதன் தனது மையத்தை இழந்து ஒரு மறந்து வைத்தவிட்ட “பொருளாக“ மாறும் நவீன காலத்தின் அவலம்தான் இக்கவிதை.

சீறிச் சீறி
சுழன்றடிக்கிறது காற்று
நாற்புறமும்
விழுந்த ஒன்றிரண்டு மழைத்தூறல்கள்
மண் வாசனையைக் கூடக் கிளப்பவில்லை
மரங்கள் பேயாட்டம் போடுகின்றன
மனதின் விகார உருவங்களாய்
தனிமை பயமுறுத்த
காற்றைப் பார்த்தபடி
கழிகிறதென் பொழுது

தனிமை பற்றிய இக்கவிதையை முபாரக் மற்றும் காயத்ரி முன்வைக்கும் தனிமையுடன் ஒப்பிடும்போது இது மற்றொரு பரிமாணத்தை சொல்வதை உணரமுடியும். அக்கவிதைகள் விரகத்தின் வேட்கையையும், காதலின் வேட்கையுயும் அடிப்படையாகக் கொண்டவை என்றால் இத்தனிமை வேட்கையற்ற நிலையில் உருவாகம் ஒருவகை விட்டேத்தியான தனிமை. இது கிராம நகர உடல்பாடுகளின் உள்ளுணர்வின் வெளிப்பாட்டை நமக்குச் சொல்கிறது. நகர மனிதனுக்குள் அடர்ந்திருக்கும் வெறுமையைச் சொல்வது இவை. காண்கிரீட் வனத்திற்குள் தனிமையாக உணரும் நிலை இது.

வாழ்வை ஒத்திப் போடுதல் என்பது மதங்களின் சொர்க்க, நரக பெரும்பனைவுகளை கேள்விக்கு உட்படுத்துகிறது இக்கவிதை.  விரும்பியதும் வாய்த்ததும் வாழ்வின் யதார்த்த முகத்தை சொல்லும் நமது பெரும்பான்மையினரின் அனுபவமே. சுந்தரின் மொழிநடை இயல்பானது. கவிதைக்காக தேர்ந்தெடுக்கும் சூழலும்கூட மிகவும் எளிமையான அன்றாட அனுபவங்களே. இது குறித்து எழுத நிறையவே உண்டு இவரது கவிதைகளில்.

தனிமையில் இருந்து தனிமையின் இசையை இசைக்கும் அய்யனார் தற்சமயம் கூட்டிசையில் ஈடுபட்டுள்ளார் என்றாலும், அவரது தனிமையின் வாசத்தை பேசும் நுட்பமான கவிதைகள் அவருடையவை. வளைகுடா நாடுகளின் தனிமையில் உள்ள பிரத்யேகக் குணம் அந்த தனிமைக்குள் பாலுணர்வம், விரகமும், காமமும் இருப்பது. காரணம் இங்கு தடை செய்ய்ப்பட்ட அந்த வெளிப்பாட்டு உணர்வுகளின் விளைவு அது.   திரையிடப்பட்ட கண்களே ஒரு பெரும் திரைக்காட்சியின்பமாக மாறும் நிலை அது. திரவ போதையும், திடமான  முலைகளும் (குறிப்பாக பெருமுலைகள். பெருமுலை வேட்கை என்பதை ஓடிபல் உணர்வு என்கிறது பிராய்டியம்) அடிப்படை உந்து சக்தியாக உள்ள கவிதைகள் இவருடையவை. உயிர்த்திருத்தல் என்பது என்ன? இயல்பாக இருத்தல் என்பதுதான். எதிர்மறையாக இன்றைய வாழ்வு இயல்பற்றதாக உள்ளதின் துயரத்தை சொல்கிறது இக்கவிதை.  வனங்களில் அலையும் நீலி ஒரு புராதனத் தாயின் கானக அலைச்சலை சொல்வதாகிறது. ஆதியின் மூல வடிவத்தை மீட்டெடுத்தல் இங்கு புணிதமும் வன்மும் இணைந்தே செயல்படும் தன்மை கவிதையாகி உள்ளது. இருத்தலின் சுயவதையே இவரது கவிதைகள் என்றாலும்... சொற்சிக்கனமற்றவை என்பது சற்றே நிரடலாக உள்ளது.

பதிவுலகின் கலக எழுத்தாளராக அறியப்படும் சுகுணா திவாகர் நுட்பமான கவிதைகளையும் எழுதக் கூடியவர் என்பதை சொல்லுகிறது அவரது இப்பதிவு. தலையூழி என்கிற இகக்விதை ஏற்படுத்தும் படிமம் அதீதமானது. யோனியில் முளைத்த குறுவாள் புணர்ச்சியின் வன்முறை சார்ந்த நிகழ்வை சொல்லும் இக்கவிதை சிறுமிகளின் மீதான வன்புணர்ச்சியை சொல்வதாகிறது. ஆண்விடாய் இக்கவிதை முற்றிலும் புதிய தளத்தில் ஒரு ஆணின் தன்பால்-புணர்ச்சி வேட்கையை வெளிப்படுத்தும் கவிதை. பாலியல் அதீதங்கள் பற்றிய ஒரு கலகக்குரலாக உள்ளன இவரது பெரும்பாலான கவிதைகள். சற்று உரத்த குரலில் ஒழிக்கக் கூடியவை.

பேசலாம் என பதிவுலகை அழைக்கம் கவிஞர் வ. மணிகண்டன் தமிழ் சிறுபத்திரிக்கை உலகில் ஒரு குறிப்பிடத்தக்க கவிஞராக உள்ளார். பதிவுகளில் இவரது கவிதைகள் காணக்கிடைக்கவில்லை என்றாலும் இவரை அறிந்து கொள்ள இங்கு உள்ள கவிதைகள் உதவும். தனது பேச்சினை எதிர்கொள்ள முனையும் சூழலின் வலியை உணர்த்தும் உடைந்து நொறுங்கும் மீன் தொட்டிகள் பற்றிய கவிதை. காதுகளை மட்டும் விரும்பும் எதிராளிகளிடம், நமது மௌனத்தை கலைத்தால் நம்மையே உடைக்கிறார்கள். மொழி என்பது ஒரு போராட்டக் களம்தான் (battlefield). தனது “தானை“ நிறுவிக் கொள்வதற்கான போராட்டக்களம் என்பதை நுட்பமாக சொல்கிறது இக்கவிதை. உடல் வாசமே கதையாக மாறும் நினைவின்பத்தை சொல்லும் கவிதை ”கதை சுமந்து திரியும் வாசம்”.  

தமிழின் தற்காலத்தில் சிறுபத்திரிக்கையில் எழுதிவரும் மற்றொரு குறிப்பிடத்தகுந்த கவிஞர் கடற்கரய். இவரும் பதிவுகளில் கவிதைகளை வெளியிடவில்லை என்றாலும் இவரது கருப்பு மனிதன் என்கிற இப்பதிவில் கவிதைகள் வெளியாகியள்ளன. இங்கும் இவரது சில கவிதைகளை படிக்க முடியும். அக்கவிதைகளில் ஒன்றான ”கடவுளின் தற்காலப் பிரச்னை” என்கிற இந்த நெடுங்கவிதை புதுமைப்பித்தனின் கடவுளும் கந்தசாமிப்பிள்ளையும் கதையைப்போல தற்காலத்தில் சென்னைக்கு வரும் கடவுள் படும்பாடும் மாறும் விதமும் என ஒரு நவீன கதையாக விரிகிறது. கடவுளின் குழப்பநிலையை சொல்கிறது கவிதையின் இந்த இறுதி வரிகள்....

படைத்தல் ரட்சித்தல் காத்தல் அழித்தல் என்று பல வருடம்
ஊதாரிதனமாய் வாழ்க்கை நடத்திட்ட கடவுளுக்கு
சட்டம் ஒழுங்கு பாஷைகள் புரிபடாமல் போனதால் இப்போதெல்லாம்

கையாலாகாதவனாய் காலத்தை கழித்து கொண்டே வருகிறார் கடவுள்.

இங்கு மாதிரியாகச் சொல்லப்பட்ட கவிதைகள் மட்டுமே இவர்களை உங்களுக்கு அறிமுகப்படுத்திவிடாது. இது ஒரு வழிதான். பயணம் உங்களிடம்தான் உள்ளது. கவிதை என்பது என்ன? என்ற கேள்வியுடன் இதனை முடிக்கலாம். கவிதை என்பது ஒரு உணர்வுநிலை. அதன் உடனடி விளைவு அது ஏற்படு்த்தும் ஆழ்ந்த மௌனமும் அது உருவாக்கும் மனப்படிமும்.  மௌனம் இரண்டுவகையானது. ஒன்று செயலூக்கமுள்ள மௌனம் (active silence) மற்றது செயலற்ற மௌனம் (passive silence). படைப்புகள் ஒருவருக்கு ஏற்படுத்தும் ஆழ்மன பாதிப்பு என்பது உருவாக்கும் மௌனம் செயலைத் தூண்டுவதாக சமூகக் கோபத்தை கொண்டதாக மாறினால் அந்த மௌனம் செயலூக்கமுள்ள மௌனம் எனலாம். அக்கவிதைகளையே சமூக மாற்றத்திற்கான ஆயதமாக ஆக்கிய கவிதைகள் எனலாம். பாலஸ்தீனக் கவிஞரான மகமுத் தார்வீஸ் துவங்கி வசந்தத்தின் இடிமுழக்கம் என நக்சல் எழச்சியை முழங்கிய செரபண்டராஜ் மற்றும் இன்குலாப் வரை அத்தகைய கவிஞர்களாக அடையாளம் காணலாம்.  சில பாதிப்புகள் ஏற்படுத்தும் மௌனம் செயலற்ற நிலையை உருவாக்கலாம். அந்நிலை அகநிலை பதிப்பாக மனதை மனிதாயப்படுத்துவதாக இருக்கிறதா? அல்லது மனதில் வக்ரத்தை, நோயுணர்வை உருவாக்குகிறதா? என்பதை பொறுத்து அம்மௌனத்தின் அரசியல் இயங்குகிறது.  இங்கு காட்டிய கவிஞர்கள் அத்தகைய மனதின் அரசியலைப் பேசுபவர்கள். இவர்களது குரல் உரத்தக் குரல் அல்ல. மனதை மனிதாயப்படுத்தும் அகநிலை சார்ந்த கவிதைகள்.  இதைத்தவிர, எண்ணற்ற கவிஞர்களும், கவிதைகளும் நமது வாசிப்பின் பரப்பிற்கு வெளியே இயங்கிய படித்தான் இருக்கிறார்கள். அதைநோக்கி நகர இப்பதிவு உங்களுக்கு உதவக் கூடமெனில், அதுவே இந்த உழைப்பிற்கான பலனாக இருக்கும்.  

நன்றி.

அன்புடன்

ஜமாலன். 

image courtesy: Salvador Dali's Metamorphosis of Narcissus