ரஜினிக்கு பிடித்த பதிவு!

போன வாரம் நான் சென்னைல அப்துல்லா கூட இருந்தப்ப.., சீனா ஐயாவிடமிருந்து மின்னஞ்சல் வந்தது. 'வலைச்சர ஆசிரியரா இருங்க’ என்று. ஏற்கனவே தமிழ்மண ஸ்டாரா இருக்கச் சொல்லி, மெயிலனுப்பின குசும்பனோட குசும்பிலிருந்து மீளாம இருந்த நான், சந்தேகத்துக்கு அவருகிட்ட 'இது ஒரிஜினல்தானே'ன்னு கேட்டுகிட்டேன். அவரு ரெண்டு வாரம் முன்னாடி ஆசிரியரா இருந்திருக்காரே.. அவரும் ஆமான்னுட்டார். அப்பறமென்ன, களத்துல எறங்கீட வேண்டியதுதானேன்னு இறங்கீட்டேன்..!

********************

பள்ளிக்கூடம் படிக்கும்போதே, ‘நீ என்னவாக ஆசைப்படற’னு கேட்டதுக்கு
ஆசிரியர்-ன்னு சொன்னவன் நான். அதுக்கேத்தமாதிரி ஒரு பத்திரிகையின் ஒரு இஷ்யூ-வுக்கு ஆசிரியர் குழுவில் ஒருவனா பணியாற்றின அனுபவம் உண்டு. இப்போ இந்த வலைச்சரத்துக்கு ஆசிரியரா...


ரம்பம்ன்னா ஒரு பக்கம்தான். பரிசல்காரன்-ங்கற வலைப்பூவுல ரம்பமா உங்களை அறுத்துக்கிட்டிருக்கற நான் இந்த ஒரு வாரம் மட்டும் ப்ளேடா இருந்து ரெண்டு பக்கமும் அறுக்கப் போறேன்..

இது என்னடா வலையுலகத்துக்கு வந்த சோதனை!


சரி மேட்டருக்கு வருவோம்...


ஐயையோ.. அந்த மேட்டர் இல்லீங்க. அறிமுக மேட்டர்.


உலகத்துலயே ஈஸீயான விஷயம் நம்ம பெருமைகளை நாமளே பீத்திக்கறது. கஷ்டமான விஷயம், அடுத்தவன், அவனைப் பத்தி விடற பந்தாக்களை கேட்கறது.. ம்.. உங்களுக்கு இந்தத் திங்கள் இப்படி விடியணும்ன்னு இருக்கு. யாரால மாத்த முடியும்...

நான் யாரு, ஏன் எழுத வந்தேன் (அதைத்தாண்டா நாங்களும் கேட்கறோம்..), பரிசல்காரனோட பெயர்க்காரணம் எல்லாமே என்னோட 100 வது பதிவான நானும், வலைப்பூவும் என் நண்பர்களும்-ல இருக்கு. (அடப்பாவி.. 100 பதிவு எழுதியிருக்கியா நீ? கிழிஞ்சது போ!)

என்னோட பதிவுல மொதல்ல ஹிட்டானதுன்னா (அத நாங்க சொல்லணும்டா) தந்தை எனக்கெழுதிய கடிதம் தான்.

ஆக்சுவலா என்ன நடந்துச்சுன்னா (ஆரம்பிச்சுட்டாண்டா.. கொசுவத்தி சுத்த..) தந்தையர் தினத்துக்கு நான் அப்பாவுக்கு ஒரு கடிதம் உருக்கமா எழுதணும்ன்னு நெனைச்சுகிட்டிருந்தேன். ஆனா சரியா வார்த்தைகள் உட்காரல (நீ சேர் போட்டிருக்கமாட்ட) அப்படி இப்படின்னு தந்தையர் தினமும் வந்துச்சு. அன்னைக்கு காலை வரை அந்த கடிதத்துக்குண்டான விஷயமோ, ஆரம்ப வரிகளோ மனசுல வரவே இல்லை. சரின்னு ஏதோ ஒரு மொக்கையைப் போட்டுட்டு, ஆஃபீஸுக்குப் போய்ட்டேன். சாயந்திரம் வரைக்கும் ‘தந்தையர் தினத்துக்கு உருப்படியா அவருக்குன்னு ஒரு பதிவு போட முடியலியே’ன்னு வருத்தம் இருந்துச்சு. ‘டக்’னு மூளைக்குள்ள பல்பு எரிஞ்சது. (அப்போ பவர் கட் அவ்வளவா இல்ல) எழுதமுடியலியேன்னு நாம வருத்தப் படறா மாதிரி ‘இவன் எழுதலியே’ன்னு அப்பா வருத்தப்பட்டு எனக்கு கடிதம் எழுதினா எப்படி இருக்கும்ன்னு. அது மனசிலேர்ந்து எழுதினது. அதுனால ஹிட்டாச்சு. அது வரைக்கும் அவியல்-ன்னு கலந்து கட்டி எழுதற பதிவுகளுக்கு வாசகர் எண்ணிக்கை அதிகம் வரும். வெறும் மொக்கை, நகைச்சுவைன்னு அதிகமா எழுதிட்டிருந்த நான் இந்தக் கடிதம் மூலமா அதிக அளவிலான வாசகர்களைப் பெற்றேன் என்றால் .. இங்கெ என்ன வரணும்.. ஆங்.. அது மிகையில்லை.

அதே மாதிரி திருமண நாளுக்காக என்னோட மனைவிக்கு நான் எழுதின உமாவுக்கு கடிதம் உலக அளவுல (டேய்.. டேய்... ங்கொய்யால. இதெல்லாம் ரொம்ப ஓவர்டா) பிரசித்தி பெற்றது. முன்னாள் ஜனாதிபதி அப்துல்கலாம் கூட இதைப் பாராட்டிருக்காரு. (டேய்.. எந்திரிடா.. ராத்திரி 12 மணிக்கு பதிவு எழுதாதேன்னா கேட்கறியா.. தூக்கத்துல ஒளறிகிட்டு. அது முன்னாள் ஜனாதிபதி அப்துல்கலாம் இல்ல. உன் ஃப்ரெண்டு புதுகை அப்துல்லா) இந்த உமாவுக்கு கடிதம் பிறகு ஜூனியர் விகடனில் வெளியாகி எல்லாரையும் சோதிச்சது!

நான் எழுதின 150வது பதிவான திமிரானவனும் வேற டைப்ல எழுதப்பட்ட பதிவு. (150ஆ? எப்படிடா ஒன்னையெல்லாம் விட்டு வெச்சாங்க?)

எப்ப எழுதும்போதும் என் மனசாட்சியோடதான் எழுதுவேன். இப்பகூட பாருங்க. எழுத எழுத ப்ராக்கெட்ல என் மனசாட்சி என்னை கேள்விகளால துளைக்கறதை.. இதுக்கு மேல பேசினா ஒதைக்கும். அதுனால சுயபுராணம் ஓவர்!

சரி.. டெய்லி சில பதிவுகளையும், பதிவர்களையும் பார்க்கலாம்.. ஓக்கே?

டிஸ்கி: பதிவுக்கும் தலைப்புக்கும் என்ன சம்பந்தம்ன்னு கேட்கறீங்களா? என் தோழி ஒருத்தங்க இருக்காங்க.. ரஜினி-ன்னு. அவங்க எப்போ பார்த்தாலும் சொல்லுவாங்க... “கிருஷ்ணா.. உமாவுக்கு’தான் உங்களோட மாஸ்டர் பீஸ்” ன்னு! நீங்க வேற ரஜினியை நெனைச்சுட்டு வந்தீங்கன்னா நானா பொறுப்பு?