எழுத்து ஒரு இனிய விஷம்

ஒரு மதுக்கோப்பையினுள் எழுத்துக்கள் மிதந்து கிடக்கின்றன. அவை நன்கு ஊறிப்போய் நுண்ணிய குமிழ்களை அடக்கிய காகிதங்களாக மாறிவிட்டிருக்கின்றன. பருகுவதற்குத் தயக்கமாக இருந்தாலும் கண்களை மூடிக்கொண்டு மூச்சடக்கி, பருகிவிட்டேன். எழுத்து ஒரு இனிய விஷம். அது என்னை அரித்துக் கொண்டேயிருக்கிறது. கொஞ்சம் கொஞ்சமாக இறந்து கொண்டேயிருக்கிறேன். முழுவதுமாக அரித்து தீர்ந்த பிறகு ஊறிய அவ்வெழுத்துக்கள் நன்கு உப்பி பெருத்து மிச்சமாய் இருக்கின்றன.

மதுவின் தீவிரத்தைப் பொறுத்து, அரிப்பும் அதன் பெருக்கமும் கணக்கிடப்படுகிறது. எல்லா சூழ்நிலைகளும் ஒத்த வலைஞர்கள் இணையத்தில் இருந்து எழுதிவருகிறார்கள். ஒருசிலருக்கு சூழ்நிலைகள் மட்டுமே எழுத்து நேரத்தை நிர்ணயிக்கின்றது. அவற்றுக்குள்ளாகவே வலைஞர்களின் நட்பு நெடுநாள்வரை நீடித்திருக்கிறது. சரி சில கவிதைகளைப் பார்ப்போம்.


டைரிக்குள் பதுக்கி 
வைக்கப்பட்ட ரோஜாப்பூ 
எனும் வாக்கியமானது
ஒரு ரோஜாச் செடியின்
ஆதி உணர்வை அழித்த கணத்தில்
ஆரம்பமாகியது..

பிரியத்திற்குரிய
மனுஷியின் கேசத்தில்
தவழ்ந்து திரிந்த ரோஜா
எனும் வாக்கியமானது
அவள் கேசத்தில் வீசும்
இயற்கையின் நறுமணத்தை
அழித்த கணத்தில்
ஆரம்பமாகியது...

பழைய டைரிக்குள் 
பதுக்கி வைக்கப்பட்ட
ரோஜா எனும் வாக்கியமானது
இயற்கைக்கு விரோதமானது..

- கவிஞர் ராம்பால் 

"சொல்" எனும் கவிதைத் தொடருள் சொற்களைக் கொண்டே சொல்லாக்கப்பட்ட கவிதைகள் இம்மாதிரி நிறைய கிடக்கின்றன. இவை சிறு சிறு முடிச்சுகளை அங்கங்கே முடிச்சிட்டு அவிழ்த்து காட்டிவிடும் கவிதைகள். சாதாரண விஷயத்தை அசாதாரண மையமாக்கிச் சொல்லுவது.

இக்கவிதையில் வாக்கியம் என்பது வாக்கியமல்ல. அது நிகழ்வுகள். டைரிக்குள் ரோஜா பதிக்கி வைக்கப்படும் ஒரு நிகழ்வு. ரோஜாவின் ஆதி உணர்வை அழிக்கிறது.. இரண்டாவது ப்ரியத்திற்குரிய மனுஷி - காதலி (மனைவியும்) அவளது கூந்தலில் திரிந்த ரோஜாவானது, அவளது கூந்தலின் இயற்கை நறுமணத்தை அழிக்கிறது. மூன்றாவதாக, பழைய டைரிக்குள் காய்ந்து கிடக்கும் ரோஜாவானது, ஒரு மலரைச் சிதைத்த, இயற்கைக்கு இழைத்த துரோகமானதாகிறது. கவிதையில் பெரியதாக ஒன்றுமில்லை. ஆனால் அதைக் கவிப்படுத்தலில் கவிஞர் அழகான கட்டமைப்பைக் கையாண்டிருக்கிறார். இக்கவிதையை மேலும் கவனியுங்கள். டைரிக்குள் பதுக்கி எடுத்து வரப்படும் ரோஜாவானது, காதலானால் காதலிக்குத் தரப்படுகிறது. அது காதலியின் கூந்தலில் அமர்ந்த பிறகு அவளது டைரிக்குள் பதுக்கி வைக்கப்படுகிறது.. கவிதை இறந்த காலத்தை நினைவுபடுத்துவதிலிருந்து நிகழ்காலத்திற்குள் உலவுகிறது. 

யாத்ராவின்  தவம் 

தவத்திலிருக்குமென்
விழிகளுக்கு பாலூட்டும்
கனத்து பருத்து மதர்த்து
திமிர்ந்த முலைகள்
தவப் பயண
இளைப்பாறலாய் மடிகிடத்தி
அனல் பறக்க
ஆவி பிடிப்பதாய்
கூந்தலைப் படர்த்தி போர்த்தும்
ஒளி புக முடியாமல் முழுதுமாய்
அடர் கானக இருள் வெளியில்
நாவின் கால்தடம் சரசரக்க
இலக்கற்று கிடந்தலைகிறேன்
யாத்ரீகனாய் வன மேனியெங்கும்
காற்றாய் விரல்களூர மெய் சிலிர்க்க
நரம்புகள் புடைத்து
கூடும் உதிர வேகம்
கரங்களில் இருமலை பிசைந்து
கசிந்து பாயும்
பால்நதியிடை கவிழ்ந்து
மூச்சடைகிறேன் மூழ்கி
மயிர்க்கால்களின் வேர்களை
மென்மையாய் வருடும்
நகத்துணுக்குகள்
திடீர்க் காற்றில் சட்டெனப்
புரளும் சருகுகளானோம்
எழுதியெழுதி தீராத
பிரபஞ்ச காவியத்தை
உழுதுழுது எழுதி
சற்றே ஓய்வெடுக்கையில்
ஓயாது படபடக்கும் தாள்
எழுதுகோலை மறுபடியும் ஊர்தலுக்கழைத்து
சற்றே பொறு
எழுதுகோல் விறைக்கட்டும்
உயிர்மை திரளட்டும்
அவிழ்த்தவிழ்த்து வாசித்து
ரசிக்கும் மற்றுமொரு
கவிதையை எழுதுகிறேன்.


நன்கு நன்கு கடைந்து விரசத்தைப் பிரித்து, தெளித்து காமக் கடும்புனலின் உட்புகுந்து எழுதிய இக்கவிதையை பலமுறை படித்து ரசித்திருக்கிறேன். படிக்கும்பொழுது கால்மயிர்கள் எழுந்து உச்சியில் காமம் பிறக்கும். எங்கும் சொற்கள் பிளந்து உறுப்பைக் காண்பிக்காத மொழிவீச்சு. யாத்ராவின் மொழிவீச்சை பலமுறை கண்டு சிலாகித்திருக்கிறேன். இக்கவிதையை எந்த சூழ்நிலையில் அமர்ந்து எழுதினார் என்று தெரியவில்லை. அவரது வார்த்தையைப் போலவே, அவிழ்த்தவிழ்த்து வாசிக்கப்பட பல கவிதைகள் உள்ளன. 

இருத்தல்

எங்கெல்லாமோ திரிந்து
சலித்துப்போய்
இறுதியில் நுழையும்
ஊர் நடுவிலிருக்கும்
காய்கறி மண்டியில் மாடு
உதிர்ந்த தழைகளுக்கும்
அழுகி நசுங்கிய காய்களுக்கும்
ஆசைப்பட்டுச்
செல்லும் நாவில் நீர் வடிய...
அதற்கெனவே
காத்திருந்தது போல் வந்து அடிப்பான்
வாழைத்தாரின் நடுத்தடியால்
கூலிக்கென ஓடும் பையன்
வியாபாரம் ஓய்ந்து
வீடு திரும்பும் வேளையில்
சேகரிக்கத் தொடங்குவான்
உருண்டோடிய காய்கறிகளையும்
உதிர்ந்து
குவியலாகக் கிடக்கும்
தழைகளையும்
யாருக்கும் தெரியாமல்.

கவிஞர் பொன்.வாசுதேவன் கவிதைகள்  கவிதை படித்தபிறகு எழும் நீண்ட மெளனத்தினிடையே இவரது கவிதைகள் சஞ்சரிக்கின்றன. இவரது மொழியாளுமை, கவிதையில் மட்டுமல்லாது, கதைகளிலும் கட்டுரைகளிலும் பரவலாகப் பரவிக் கிடக்கிறது. அசாதாரண விஷயத்தை, நிகழ்வை , உணர்வை கவிதையாக்குவதில் மிகவும் தேர்ந்தவராக இருக்கிறார். "இருத்தல்" எனும் இக்கவிதை 'பையனின் இயல்பான இருப்பைக் குறித்ததாக இருக்கிறது. உருண்டோடிய காய்கறிகளைச் சேகரித்து முடிக்கும் இந்நிகழ்வு, தவறான செயல் என்று சொல்ல முன்வரவில்லை. அது ஒரு இருப்பு. சூழ்நிலையின் நிர்பந்தம். ஒருவகையில் அந்த மாடும் பையனும் ஒன்றுதான்... மாட்டுக்குத் திருப்பியடிக்கத் தெரியாது. அவ்வளவே. இது எப்படி தொடர்பு ஏற்படுத்தலாம்? எனக்குத் தெரிந்த ஒரு தொழிலதிபர் ஒருவர் உள்ளார். அவரது அலுவலகத்தில் வேலை செய்த ஒரு நிர்வாகி தொழிலதிபரின் தங்கையை யாருக்கும் தெரியாமல் மணந்து கொள்ள, ஆத்திரமுற்ற அவர் இருவரையும் ஊரை விட்டே துரத்திவிட்டார். அதே நேர்மையான தொழிலதிபர் ரிஷப்ஸனிஸ்டின் மடியில் இப்போது கிடப்பதை அலுவலகத்தின் ஊழியர்கள் கூறுகிறார்கள்.... இங்கே காமம் என்பது "காய்கறி" ஆகிறது.. மாடு திருட இருந்ததை மனுஷன் திருடியது போன்று!!

மீண்டும் நாளை!!