மாணிக்கங்கள்

எங்கள் கிராமத்து மாட்டுப்பொங்கல்!!! [ மீள் பதிவு]

முதல் நாளே ஊர்ப் பஞ்சாயத்தில் கூடி, சீட்டுப் போட்டுக் குலுக்கி யார் வீட்டு மாட்டிற்கு முதல் மரியாதை செய்வது என்று தீர்மானித்து விடுவார்கள். அன்று காலை, ஒவ்வொரு வீட்டிலும் மாடுகளைக் குளிப்பாட்டி, அதன் கொம்புகளை கூராக சீவி விட்டு, அதில் கொப்பி போட்டு, குஞ்சமும் சலங்கையும் வைத்துக் கட்டி, வண்ணங்களால் அழகூட்டி, நெட்டி மாலைகள் அணிவித்து, பொட்டிட்டு தயாராக வைத்திருப்பார்கள்.

மாட்டுத் தொழுவங்கள் எல்லாம் சுத்தம் செய்யப்பட்டு கோலமிடப்படும். மாலையில் முதல் மரியாதை கொடுக்கப்பட்ட மாடுதான் முதலில் வீட்டை விட்டுக் கிளம்ப வேண்டும். மாடுகளுக்கென்று உள்ள திடலுக்கு அது முன்னால் போய்ச் சேரும். பின்னாலேயே மற்ற மாடுகளும் வந்து சேர்ந்ததும் பூசாரி வந்து, பொட்டு வைத்து பூஜை செய்வார். தார தப்பட்டைகள் முழங்கும். பிறகு எல்லா மாடுகளையும் அவிழ்த்து விடுவார்கள். அவைகள் திமிறிக்கொண்டே நாலு கால் பாய்ச்சலில் வீட்டை நோக்கி ஓடி வர, அதன் பின்னாலேயே இளைஞர்கள் அவற்றை விரட்டிக்கொண்டே ஓடி வர, முறைப்பெண்கள் அவர்கள் மேல் மஞ்சள் தண்ணீர் விசிறியடிக்க, ஊரே கொண்டாட்டமாக இருக்கும்!!!

மாணிக்கம்:

 
நவரத்தினங்களுள் ஒன்று. தாய்லாந்து, கம்போடியா, ஆப்கானிஸ்தான் போன்ற நாடுகளில் மாணிக்கங்களை வெட்டி எடுக்கும் சுரங்கங்கள் உள்ளன.
இது ஆங்கிலத்தில் ரூபி (Ruby) என்றும், ஹிந்தியில் மாணிக் என்றும் அழைக்கப்படும். புராண நூல்களில் இதற்கு குருவிந்தம், பதுமராகம், ரவிமணி, ஹாரநாயகம் என்ற பெயர்களும் உண்டு. இது பூமிக்கடியிலிருந்து கிடைக்கும் கல். ரோஸ் அல்லது சிகப்பு நிறமாக ஒளி ஊடுறவும் தன்மையுடனும் அதே நேரம் முழு சிவப்பு நிறத்தில் ஒளி ஊடுறவா கல்லாக இரு விதமாகவும் கிடைக்கும்.

இனி மாணிக்கங்கள் போன்ற பதிவர்கள்……!!!

புவியியல், காகிதம் பிறந்த கதை, ஓஸோன் மண்டலம் என்று யாருமே
தொடாத விஷயங்களைத் தொடுவதும் மட்டுமல்லாமல் அவைகளைப்பற்றி புள்ளி விபரங்கள் அனைத்தும் கொடுத்து நம்மை வியக்கச் செய்கிறார் வரலாற்றுச்சுவடுகள்! [ இவர் பெயர் தெரியவில்லை!]. அனைவருக்குமே தெரிந்து கொள்ள வேண்டிய உபயோகமான பதிவுகள் வழங்கி வரும் இவருக்கு உளமார்ந்த வாழ்த்துக்கள்!

திரைப்படங்கள், அனுபவங்கள், உணர்வுகள், இலக்கியம் என்று அனைத்துத் தரப்பிலும் தொட்டு அழகாக எழுதியிருக்கும் திரு.சுரேஷ் கண்ணன், மறைந்த எழுத்தாளர் ரா.சு.நல்ல பெருமாள் பற்றி இங்கே அழகாக எழுதியிருக்கிறார். இவர் எழுதியிருப்பது போலவே நானும் சிறுவயதில் அகிலன், கல்கி, ரா.சு.நல்லபெருமாள், நா.பார்த்தசாரதி போன்ற எழுத்தாளர்களின் எழுத்துகளால் ஈர்க்கப்பட்டு, அவர்களின் எழுத்துக்களைத் தேடித்தேடி படித்து, மனப்பார்வை அகலமாகி, பிற எழுத்துக்களையும் நேசிக்கத் தொடங்கியவள் என்பதால் இவரின் பதிவை மிகவும் ரசித்தேன்!

மனதில் உறுதி வேண்டும் என்ற தனது வலைப்பூவின் தலைப்புக்கேற்றவாறு சமீபத்தில் இந்தியத் தலைநகர் தில்லியில் ஒரு இளம் பெண்ணுக்கு ஏற்பட்ட கொடூரமான நிகழ்வைப்பற்றிய தன் மன உணர்வுகளை இங்கே ஆணித்தரமாக சொல்லி, பதறுது நெஞ்சே என்று குமுறியிருக்கிறார் மணிமாறன்!

திரு.முரளீதரனின் வெண்பா ஓவியர் மாதவனின் ஓவியத்திற்கு அதிக அழகு சேர்க்கிறது. சிறு வயதில் ஓவியர்கள் மாதவன், நடராஜன் ஓவியங்களைக் கண்டு மயங்கிப்போய் ஏகலைவன் போல தானாகவே ஓவியம் வரைய ஆரம்பித்த ‘ மலரும் நினைவுகள் ‘ மனதில் விரிவதைத் தடுக்க முடியவில்லை!! 

தந்தையைப்பற்றி- அவரின் குணாதிசயத்தை, அன்பின் பெருமையை, தமிழறிவை, நகைச்சுவை ரசனையை மிகுந்த அன்புடன் ஷைலஜா இங்கே அன்புள்ள அப்பா என்று நினைவு கூறுகிறார்!

ஜாதகம் பார்ப்பதன் சாதகங்கள், பாதகங்களை இங்கே அலசி ஆராய்ந்திருக்கிறார் சுடர்விழி! ஜாதகங்கள் சாதகமா, பாதகமா என்று கேட்டிருக்கிறார்!

சமீரா இங்கே தனிமையும் தவிப்புமாக‌ இருக்கும்போது மாரடைப்பு வந்ததற்கான அறிகுறிகள் தென்பட்டால் செய்ய வேண்டிய முதலுதவிகள் என்னென்ன என்பதை தெளிவாக எடுத்துரைத்திருக்கிறார்!

நரிக்குறவர்களின்  சுதந்திர வாழ்க்கையைப்பார்த்து பொறாமைப்படுகிறார் இங்கே திரு.சுரேஷ்குமார். நமது நடைமுறை வாழ்க்கையின் சமூக அவலங்களைப்பார்த்து குமுறும் இவர் சமூக மேல்தட்டில் இருப்பவர்கள் எல்லோருமே நாட்டின் சுதந்திர அடிமைகள் என்கிறார்!

‘ தற்போதெல்லாம் சிறு குழந்தைகள் கூட மழையை ரசிப்பதில்லை என்ற ஆற்றாமையுடன் வித்தியாசமான ரசனையாய் ‘ சீண்டுவார் யாரும் இல்லாமல் மழை அழுதுகொண்டே சாக்கடையில் ஓடுகிறது.’ என்று புலம்பி எழுதியிருக்கிறார் ராம் குமார் இங்கே! நம் மீதே மழைச்சாரல் தெறிக்கிற மாதிரி இருக்கிறது இவரின் எழுத்து!

ஆச்சி கொடுத்த சீர் வரிசையாக, மனிதர்கள் எப்படியெல்லாம் வாழக்கூடாது, எப்படியெல்லாம் வாழ வேண்டும் என்பதை இங்கே அம்பாளடியாள் இரண்டடுக்கு கவிதையில் மிக அழகாகச் சொல்லியிருக்கிறார்கள். தீப ஒளியின் பின்னணியில் இந்தக் கவிதை நம் நெஞ்சோடு கலக்கிறது!

என்ன வளம் இல்லை என் திருநாட்டில்? வெளி நாட்டில் பல்லாண்டுகளாய் வாழும் என் மனதில் அடிக்கடி தோன்றும் சிந்தனைகளையே இங்கே உலக அதிசயங்களும் இந்தியாவும் என்ற தலைப்பில் அழகாக பதிவிட்டிருக்கிறார் அனுசுயா. நம் நாட்டின் கலைப்பொக்கிஷங்களை இனியாவது பராமரித்துக் கொண்டடுவோமா?