வந்த பாதையும் வரவிருக்கும் நாட்களும்..

பதிவுலகம் மற்றும் வலைப்பூக்களின் மீதான என் ஆரம்பகால ஈர்ப்பும் கவர்ச்சியும் சிறிது சிறிதாய் நீர்த்துக் கொண்டே வரும் வேளையில், மீண்டும் பதிவுகளைப் படிக்கவும் எழுதவுமான கட்டாயத்திற்குள் வலைச்சரம் தள்ளியிருக்கிறது என்னை. பொறுப்பேற்றுக் கொண்ட நிர்பந்தத்தின் பேரிலேயே இதை எழுதத் தொடங்கியிருப்பதால் வலையுலகிற்கு எப்படி வந்தேன், ஏன் வந்தேன் போன்ற தகவல்களை தெரிவிக்க மீண்டும் துவக்கத்திலிருந்து யோசிக்க வேண்டியிருக்கிறது!

நான் அடிக்கடி சொல்லிக்கொள்வது போல இந்த வலையுலகிற்குள் வந்ததும் கூட ஒரு 'திட்டமிட்ட விபத்து' என்றுதான் சொல்வேன்! சென்ற வருடத்தில் இதே போன்ற நவம்பர் மாத நாளொன்றில் எந்தவித முக்கியத்துவங்களுமில்லாத வழக்கமான உரையாடலின் நடுவே, வலைப்பதிவுகள் பற்றி நண்பரொருவர் தற்செயலாய் உதிர்த்த வார்த்தைகளுக்கு நான் மெனக்கெட்டு முக்கியத்துவம் கொடுக்கப்போக, அதன்பின் மிகமிகத் தாமதமாய் கடந்த ஏப்ரல் மாத இறுதியில் தான் அது "பாலைத்திணை"யாய் செயல் வடிவம் பெற்றது. அன்றிலிருந்து கடந்த ஆறுமாதங்களாய் என் பேச்சிலும் எழுத்திலும் 'தமிழ்மணம்' சற்று அதிகமாகவே வீசிக் கொண்டிருக்கிறது!!

கற்றது தமிழென்பதாலும், கணினி அறிவு சொற்பம் என்பதாலும் வரையறுக்க முடியாத எல்லைகளோடு பிரம்மாண்டமாய் இயங்கிக் கொண்டிருக்கும் இந்த பரப்பில் தயங்கித் தயங்கித்தான் கால் பதிக்க வேண்டியிருந்தது. ஆனால் அன்றைய நாளிலிருந்து, வெகுநாட்களாய் என்னுடனிருந்த தனிமையுணர்வு சுவடுகளற்று சுத்தமாய்த் தொலைந்து போயிருப்பதை பலமுறை மகிழ்ச்சியாய் உணர்ந்திருக்கிறேன். ஆரம்பகாலத்தில் என்னிடமிருந்த ஏராளமான கணினிக் குழப்பங்களை, வார்ப்புரு சிக்கல்களை,

பதிவுலகம் தொடர்பான சந்தேகங்களையெல்லாம் வெகு சிரத்தையாய் தீர்த்து வைத்து, இன்று வரை உடனிருக்கும் ராம், ஜி3, மைஃப்ரண்ட் போன்ற அருமையான நண்பர்கள் தொடங்கி, என்றுமே மறந்துவிட இயலாத சில அற்புதமான மனிதர்களை இந்த வலையுலகம் எனக்களித்திருப்பது இந்த கணத்தில் வெகுவாய் திருப்தியளிக்கிறது!

வந்த புதிதில் 'எதைத் தின்றால் பித்தம் தெளியும்' என்ற ரீதியில் நேரங்காலம் பார்க்காமல் எல்லோருடைய பதிவையும் மேய்ந்ததால் 'இவர் அல்லது இவர்கள் தான் என் வழிகாட்டிகள்' என்று சொல்லிக் கொள்ளும்படியாய் எவரும் இல்லை. என்றாலும் இளவஞ்சி, இட்லிவடை, டுபுக்கு, பிரதீப்பின் பெய்யென பெய்யும் மழை, மை ஃப்ரண்ட், ஆசீப் அண்ணாச்சியின் சாத்தான் குளத்து வேதம், ராமின் வைகை, அய்யனாரின் தனிமையின் இசை ஆகியோர் பதிவுகளில் வழி மறந்தது போல சுற்றிச் சுற்றித் திரிந்ததாய் நினைவு!

என்னைப் பொறுத்தவரை எழுத்தை நெம்புகோலாக்கி உலகத்தையோ சில உள்ளங்களையோ ஒட்டுமொத்தமாய் புரட்டிப் போடுவது பற்றிய சிந்தனையோ நம்பிக்கையோ ஏதுமில்லை.. மனம் சலித்துப் போகையில் என்னை மீட்டெடுக்கும் களமாக பாலைத்திணை செயல்படுகிறது என்பதை தவிர அதைப்பற்றி சிறப்பித்துச் சொல்ல ஏதுமில்லை என்றே நினைக்கிறேன்.

அதேசமயம் என்னை அசர வைத்த பதிவுகள், உறக்கம் தொலைத்து கலங்க வைத்த அனுபவங்கள், சிரிக்கவும் ரசிக்கவும் உதவிய இடுகைகள், தவிர்க்கவே முடியாதபடி எந்த சூழலிலும் என்னைப் பற்றித் தொடர்ந்தபடியிருக்கும் எழுத்துக்களை இந்த வலையில் நிறைய சந்திக்க முடிந்திருக்கிறது. அந்த எழுத்துக்கள் மீதான என் ரசனை, விமர்சனம் மற்றும் பகிர்தல்களை

அடுத்து வரும் தினங்களில் என்னால் இயன்ற அளவு திரட்டித் தர முனைந்திருக்கிறேன். காத்திருங்கள்.. இன்று போய் நாளை வருகிறேன்.. கை நிறையக் கவிதைகளோடு!