ஆறாம்நாள்: அருமை வணக்கம்!

ரஞ்ஜனி நாராயணன்

இன்றைக்கு ஒரு நாள், நாளை – இரண்டு தினங்களில் எத்தனை பதிவர்களை 

அறிமுகப்படுத்தி வைக்க முடியும்? யாரை சொல்வது, யாரை விடுவது? என்னடா இது 

எனக்கு வந்த சோதனை? என்று திருவிளையாடல் பாலையா மாதிரி சொல்லிக் கொண்டே 

ஆறாம் நாள் என் வலைபதிவு பயணத்தை தொடங்குகிறேன்.

*******************************************************************************

என்னைப் போலவே தஞ்சைக் கவிதை எழுதும் திருமதி கிருஷ்ணப்ரியா வும் முதலில் 

சற்றுக் குழம்பித்தான் போனாராம்.

‘எனக்கு இப்போதும் என்ன சொல்வதென்று 

தெரியவில்லை.....!

அடுத்து வந்த நோயாளிகளிடம் எல்லாம் நான் தெளிவாகக்

கூற ஆரம்பித்தேன்,

இந்த பிரஷர் மாத்திரை பகல்ல, சத்து மாத்திரை நைட்ல’

முதலில் குழம்பி இப்போது தெளிவாயிட்டேன் என்கிறார்.

குழப்பம் தீர்ந்தபின் ஆனந்தம் தானே? எது ஆனந்தம் என்பது 

அவரவர் மனநிலையைப் 

பொறுத்தது, இல்லையா?

இவரது ஆனந்தத்தை பரிந்துகொண்ட நாம் இவரது ஆதங்கத்தையும் புரிந்து 

கொள்ளுவோம்

‘பொதுவாகவே அரசு மருத்துவமனைகள் என்றால் கொஞ்சம் அலட்சியமும், அங்கே 

தவறுகள் தான் நடக்கும் என்றும் தான் மக்களாகிய நாம்  சிந்திக்கிறோம்.’

இப்படி எல்லாம் ஏன் நடக்கிறது என்று நாம் யோசிக்கிறோமா? அரசு மருத்துவமனைகளில்

நடப்பது வெளிச்சத்துக்கு வந்து விடுகிறது, அரசை விமர்சிப்பதற்காக.... என்றால் தனியார் 

மருத்துவமனைகளில் தவறுகள் நடப்பதில்லையா? ஏன் அது பற்றி எதுவும் வெளியில் 

வருவதில்லை?

இந்தாப் பாருப்பா, உனக்கு சக்கரை வேற இருக்கு, சரியா புண்ண கவனிக்கலன்னா கால் 

போயிடும் ஜாக்கிரதை என்று எடுத்துச் சொன்னபடி காயத்தை சிரத்தையாக சுத்தம் 

செய்து கட்டி விடும் ஊழியர் என்று அரசு மருத்துவமனைகளிலும் நல்ல இதயங்கள் 

இருக்கத் தான் செய்கிறது. என்ன செய்வது?

வேணும் வெள்ளை மாத்திரைகள்

*******************************************************************************

வெற்றிமகள் பட்டுராஜ் 

இவருக்கு என்ன தடுமாற்றம்?

ரத்த க்ளூகோஸ் மானிடரும், என் தடுமாற்றமும்

‘சில நேரங்களில், வாழ்க்கை எதிர்ப்பாராத அதிர்ச்சி கொடுக்கிறது. நான் நல்ல திடகாத்திர

உடல் வாகுடன், பெரிய வியாதிகளோ உபாதைகளோ  இல்லாமல், மும்முரமாக வாழ்ந்து

கொண்டிருந்தேன். அதில் அலட்டல்  என் வயதில் ஒரு  மருந்து மாத்திரை இல்லாமல்

இருப்பது என்ற வீண் பெருமை வேறு..’

திடீரென்று.....

‘இரவு நேரங்களில் உடம்பு சோர்வு, கால் பாதங்கள் ஒரே சூடு வேறே. வியர்வை அடிக்கடி 

கால் விரல்கள், அதிக நேரம் வேலை செய்தால் மரத்து போக, ஆரம்பித்தன.’

என்ன செய்தார் என்பதை மிகவும் சரளமான நடையில் தனது அனுபவம், அதிலிருந்து

தெரிந்து கொண்டவை என  எழுதும் திருமதி பட்டு தமிழில் அதிகம் எழுதாமலிருப்பது

தமிழ் வலைபதிவு உலகத்திற்கு  பெறும் இழப்பு.

இவரிடமும் “தொடர்ந்து எழுதுங்கள்’ என்ற வேண்டுகோளை வைக்கிறேன்.

இவரிடம் எனக்கு மிகவும் பிடித்த குணம் ஓர் நல்ல பதிவைப் படித்தவுடன் தனது 

தளத்தில் இணைப்பு கொடுத்துவிடுவார். ஆங்கில பதிவுகளில் செலுத்தும் கவனத்தை தமிழ் 

பதிவுகளுக்கும் கொடுக்க வேண்டும் என்பது என் கோரிக்கை.

*******************************************************************************

இந்தக் குழப்பம், தெளிவு, ஆனந்தம் இதுக்கெல்லாம் காரணம் உங்கள் பக்கத்தில் நிற்பவர் 

என்கிறார் திரு சிவஹரி

உங்கள் பக்கத்தில் யார்?

கொஞ்சம் கண்ணைத்திறந்து பாருங்கள். உங்கள் பக்கத்தில் இருப்பது யார்? யாராக 

இருந்தாலும் ஒன்று உங்களை உற்சாகப்படுத்துபவராக இருக்க வேண்டும் அல்லது 

உங்களால் உற்சாகம் பெறுபவராக இருக்க வேண்டும்.

*******************************************************************************

சிவஹரி யின் கட்டுரை படித்து விட்டு வெளியே வந்தால்

தயவுசெய்து இதை படிக்காதீங்க என்கிறார் என் ராஜபாட்டை ராஜா 

ஆஹா .. அப்படிச் சொன்னால் கண்டிப்பாகப் படிப்போம். சொல்ற பேச்ச கேட்கறப் 

பழக்கமே கிடையாதே...(அப்புறம் உங்க குழந்தை மட்டும் எப்படி உங்க பேச்சை கேட்கும்?)

இவர் தொகுத்துக் கொடுக்கும் ‘கதம்பம்’ 

நன்றாக இருக்கிறது.

திரு வெங்கட் நாகராஜ் வெள்ளிக்கிழமைதோறும் அளிக்கும் ப்ரூட்சாலட் போல! 

*******************************************************************************

ராஜபாட்டையில் நடந்து, கதம்பத்தை முகர்ந்து, ப்ரூட்சாலட் ருசித்துவிட்டு வந்தால் 

‘என்னவளே, அடி என்னவளே...’ பாட்டு கேட்கிறது. யார் என்று பார்த்தால் தமிழுக்குத் 

தொட்டில் கட்டும் தமிழ் ராஜா 

என்னவள்

அன்பு நிறைந்த முகம்

ஆசை குறைந்த மனம்

பொன்னின் திறந்த குணம்

தேனின் இனிய மணம்....

இவருக்கும் ஒரு கவலை: கேட்கலாமா என்னவென்று?

முகநூலில் பரவி வரும் புது கலாச்சாரம்

எதற்கு விளம்பரம் தேடிக் கொள்வது என்ற சுய சிந்தனையில்லாத இந்த இளைஞர்களின் 

எதிர்காலத்தில் தான், நம்முடைய சமூகத்தின் எதிர்காலமும் அடங்கியிருக்கிறது, 

என்றெண்ணும் பொழுது தான் சமூகத்தைப் பற்றிய கவலை அதிகரிக்கிறது.

*******************************************************************************

இதே போலவே சமுதாயத்தைப் பற்றிக் கவலைப் படும் வெங்கட் ஸ்ரீனிவாசன் சொல்வது 

என்ன?

‘சாதாரணமாக ஒரு நாளில் சுமார் 10 நோயாளிகள் உடலுறுப்புகள் மாற்றப்படாததால் 

இறக்கின்றனர். அதே நேரம் ஒவ்வொரு 10 நிமிடத்திற்கும் ஒரு நோயாளி உடலுறுப்பு 

மாற்ற வேண்டியத் தேவைக்காக காத்திருப்புப் பட்டியலில் சேர்க்கப்படுகிறார்.

தற்பொழுது, சுமார் 10 லட்சம் நோயாளிகள் உடலுறுப்புத் தேவைகளுக்காகக் 

காத்திருக்கிறார்கள். ஆனால் வருடத்தில் சுமார் 3500 உடலுறுப்பு மாற்றுச் சிகிச்சைகள் 

தான் செய்யப்படுகின்றன.’

கையளவு மண் என்று எழுதும் அவரது  உடல் உறுப்பு தானம் பற்றிய  கட்டுரை படிக்க 

வேண்டிய கட்டுரை.

படித்து விட்டு நின்று விடாமல் செயல்படுத்தவும் முன் வர வேண்டும்.

இவரது பறவைகள் பலவிதம் படித்து விட்டு நீங்கள் என்ன பறவை என்று தெரிந்து 

கொள்ளுங்கள்!

*******************************************************************************

இதெல்லாம் வேண்டாம் எனக்கு வானொலி கேட்டலும் ஊருக்குச் 

செல்லுதலும் ரொம்பப் பிடிக்கும் என்கிறார் திரு அறிவு.

வானொலி கேட்டல்

 ‘சங்கீதம் தந்து வந்த ரேடியோ, முத்துவேலுக்கு சந்தேகம் ஒன்றையும் தந்தது."அது எப்புடி 

பாடுது?அந்த பேட்டரில எழுதியிருக்கத வச்சு பாடுதா?" என்பதே அது!

மணிக்கு   ஏற்பட்ட சந்தேகம்    வேறுமாதிரியானது. ரேடியோவை  வேலு விற்க 

முற்படுகையில்,"அது எனக்கு வேண்டாம், நல்ல நல்ல பாட்டெல்லாம் உன்வீட்டுலயே 

பாடிட்டே,என்கிட்டயும் அதுமாறி பாடுமா? எத்தினி நாளுக்கு பாடும்?" என்றார். 

பாடுபொருள்  ஒன்றை விற்க படாதபாடு பட்டவர் அவராகத்தான் இருப்பார்.’

ஊருக்குச் செல்லுதல்

ஏன் ஊருக்கு செல்லுகிறோம் என்பதற்கு இவர் கொடுக்கும் 

விளக்கம்:

‘பிறந்த ஊருக்கும் பிழைக்கும் ஊருக்குமான ஒப்பீடுகள் 

ஒருவரை தன்  ஊருக்கு 

வருவதற்கான ஆர்வத்தை ஒருவருக்குள் கிளர்ந்தெழச்செய்யும் சக்தி உடையது. 

அப்படித்தான் அது என்னை   ஊருக்கு அனுப்பி வைத்திருந்தது. தீபாவளிக்குப் பிறகு 

இம்முறை வருவது பொங்கலுக்கு.’

*******************************************************************************

நிஜம் தான். ஊருக்குப் போவதும், கதைகள் பேசுவதும் தரும் இன்பத்திற்கு ஈடு இணை 

உண்டா என்று கேட்பவர் திருமதி ராஜி. 

தான் ஒரு கதை சொல்லி! என்கிறார்.

"பதினாறு வயசுப்பொண்ணுக்கு கதை சொல்றது கொஞ்சம் வித்தியாசமா இருக்கே" என்று 

கேட்ட தன் தோழிக்கு இவர் சொன்ன பதில் நம் எல்லோரையுமே சிந்திக்க வைக்கிறது:

"கதை சொல்றதுக்கும் கேக்கறதுக்கும் கூட வயசெல்லாம் உண்டா என்ன?"

"எல்லாருக்கும் புத்தகங்கள் படிக்கற வழக்கம் இருக்கறதில்லை. அப்படியே இருந்தாலும் 

கூட இப்ப இருக்கற இந்த தலைமுறைகள்ல முக்கால் சதவிகிதம் பேர் ஆங்கில 

புத்தகங்கள் மட்டுமே படிக்கறாங்க. ஹாரி பாட்டரையும் எனிட் ப்ளைட்டன் ஸ்டோரிசும் 

படிக்கற அளவு இளந்தலைமுறைகள் எத்தனை பேர் பொன்னியின் செல்வனையோ 

வியாசர் விருந்தையோ படிப்பாங்கனு நினைக்கற?”

கலக்கிடீங்க ராஜி! நானும் கூட உங்களை மாதிரி ஒரு கதை சொல்லி தான்! திருமணம் 

ஆகி இரண்டு குழந்தைகள் பெற்ற என் பெண்ணுக்கும், என் பிள்ளைக்கும் – புதிதாக 

வந்திருக்கும் மாட்டுப் பெண்ணிற்கும் கதை சொல்பவள் நான்!

*******************************************************************************

ஊருக்குப் போவது, கதை சொல்லுவது, நம் அனுபவத்தை பதிவு செய்வதும்  நம் மனதை

மிகவும் ஆரோக்கியமாக வைத்திருக்கும் என்பது சரியே! ஆனாலும் சில சமயம் ‘ஹாய் 

நலமா?’ என்று கேட்க ஒருவர் இருந்தால் நன்றாக இருக்கும் இல்லையா?

‘நான் மருத்துவம் என்ற கூட்டிற்குள் நிறைவாக வாழும் ஒரு குட்டிக் குருவி. 63 

வயதிலும் 26 வயதினனான உணர்வுதான்.’ என்ற அறிமுகத்துடன் நானிருக்கிறேன் 

என்கிறார் டொக்டர் திரு முருகானந்தன்.

இவர் வெறும் உடல் நலத்திற்கு மட்டுமல்லாமல் நமது மனநலத்திற்கும் வைத்தியம் 

சொல்பவர்.

'ஆத்திரத்தைக் காட்டாது அமைதியாக விமரிசனங்களை எதிர் கொள்ளுவது எப்படி?

நிஜ வாழ்விலும் எழுத்துலகிலும் விமர்சனங்களை எதிர்கொள்ளல்.

‘விமர்சனங்கள் மிகவும் மனதை நோகடிக்கச் செய்யக் கூடியவை என்பது உண்மைதான். 

ஆனால் அதே நேரம் மிகவும் அவசியமானவை என்பதை மறந்துவிடக் கூடாது. 

விமர்சனமானது ஒருவர் தன்னை சீர்தூக்கிப் பார்க்கவும், தன்னைத் திருத்திக் கொள்ளவும் 

அல்லது தன்னை மேன்மைப்படுத்த உதவும் சாதனமாகும்.

விமர்சனமானது உங்கள் செயற்பாடு சம்பந்தமானதாகவே இருக்கும். வீணாக அதற்குள் 

உங்கள் பெயரைப் புகுத்தி, அது தனிப்பட்ட உங்களுக்கு எதிரானது எனக் கருதுவதைத் 

தவிர்க்க வேண்டும்.’

*******************************************************************************

பழம் விழுங்கிய பறவை

பறக்கிறது

ஒரு மரத்தை சுமந்து கொண்டு.

-குகை மா. புகழேந்தி 

மீண்டும் நாளை......!