செய்யப் படும் வேலைகளும், செய்யவேண்டியவைகளும்- ஒரு பார்வை!

சில முக்கியமான, அதே சமயம் தேவையான அறிமுகங்கள் இப்போது. முதலில் வருகின்றார் மரபூர் ஜெ.சந்திரசேகரன், ப்ளாஸ்டிக் தொழில் நுட்ப நிபுணர் ஆன இவர், பதிவுகளில் அனைத்து விஷயங்களையும் பார்க்கலாம்.கடைசியாக சுஜாதாவின் அஞ்சலிக் கூட்டத்துக்குப் போய் வந்துவிட்டு எழுதி இருக்கும் பதிவு இதோ! இங்கே! சந்திரா இவருடைய இந்தப் பதிவுப் பக்கங்களில் பொதுவான அரசியல், சமூக, விஷயங்களுக்கு முக்கியத்துவம் கொடுத்தாரெனில், இதோ இவரின் மற்றொரு வலைப்பதிவு ஆன இதில், சந்திரா என்ற பதிவில் மற்ற தம் ஏமாற்றங்களைப் பகிர்ந்து கொள்கின்றார். கவியோகி சுத்தானந்த பாரதியாரைப் பற்றி இவர் எழுதிய கட்டுரை ஒன்றினால் எனக்கு இவர் ஆரம்ப நாட்களிலேயே அறிமுகம் ஆனவர். சுத்தானந்த பாரதியாரின் பேரனும் கூட. என்றாலும் இவரின் கோவில் திருப்பணிகளினால் தற்சமயம் தான் கொஞ்சம் நெருங்கிய அறிமுகம் ஆகி உள்ளார். சரித்திரப்பிரசித்தி பெற்று, அதே சமயம் திருப்பணிகளுக்குக் காத்திருக்கும் கோயில்களுக்கு இவர் சார்ந்துள்ள இயக்கம் பெரும் உதவி செய்து வருகின்றது. "உழவாரப் படை" ஒன்று அமைத்து, கோவில்களைச் சுத்தம் செய்யும் பணிகளையும் இவர் சார்ந்துள்ள இயக்கம் செய்து வருகின்றது. இதோ அந்த இயக்கங்களின் அறிமுகம்To save culture & heritage visit:
கலாசாரம்
கோயில்கள்
வரலாறு

to do your bit to uplift the society visit
சமூகம் இந்த மாதிரியான பல பணிகளில் தன்னை ஈடு படுத்திக் கொண்டிருக்கின்றார். அவர் தொண்டு மேன்மேலும் சிறக்க வாழ்த்துகின்றேன். அடுத்து, தமிழுக்குப் பெருமை சேர்த்த விஷி என அனைவராலும் அன்பாய் அழைக்கப் படும் விஸ்வநாதன். ஆர் ஈ சி. யில் படித்த தொழில் நுட்பப் பொறியாளர் ஆன விஷி ஆரம்ப காலத்தில் நல்ல கம்பெனியில், நல்ல சம்பளத்தில் உயர்ந்த வேலையில் இருந்தவர். வெளிநாடு சென்றிருந்த சமயம் ஏற்பட்ட வயிற்றுக் கோளாறு பெரிய அளவில் இவரைத் தாக்க பின்னர் இவர் வேலையை விட்டு, விட்டு வீட்டில் இருந்தே, நோயோடு போராடிக் கொண்டே கொண்டு வந்தது தான் "அழகி". சுருக்கமாய் இவரின் கஷ்டங்களை விவரிக்க முடியாது. ஆகவே இவரைப் பற்றிய மேல் அதிக விபரங்களுக்குப் பாருங்கள் இதோ இங்கே!
விஷி அனைத்து விபரங்களும் ஏற்கெனவே ஆனந்த விகடன், குமுதம் போன்ற பத்திரிகைகள் தவிர, மங்கையர் மலரில் டிசம்பர் 2005-ல் 34-ம் பக்கத்திலும் வந்துள்ளது. இந்த "அழகி"யைக் கொண்டு வர இவருக்கு உதவியது இவர் மனைவி மீரா.மனைவியின் மாறாத அன்பு, உதவி, ஊக்கம் இல்லாமல், இத்தகைய உடல் நிலையில் இது நடந்திருக்கவே முடியாது, என்று உணர்ந்த விஷி, இதைத் தன் மனைவிக்கே அர்ப்பணித்துள்ளார். மீராவும் ஒரு கணினி தொழில்நுட்ப நிபுணரே! எனினும், கணவனுக்கும் கை கொடுத்து அவர் வாழ்விலும் ஒரு வசந்தம் தோன்ற உதவி உள்ளார். ஆகவே மனைவியைப் பெருமைப் படுத்தும் விதத்திலேயே இந்த மென்பொருளுக்கு "அழகி" எனப் பெயரிட்டுள்ளார் விஷி! இதோ இங்கே போய் அழகியைப் பார்த்து மகிழலாம், அழகியோடு தமிழில் பேசலாம், தமிழில் தட்டச்சலாம், எல்லாவித உதவிகளும் செய்வாள் இந்த அழகி!
அழகி

அடுத்து "ஆகிரா" என அன்போடு அழைக்கப் படும் திரு ஏ.கே.ராஜகோபாலன் அவர்கள். அடிப்படையில் மெகானிகல் இஞ்சினியர் ஆன இவர், பல கம்பனிகளில் வேலை பார்த்து வந்தாலும் கணினி தொழில் நுட்பத்தின் மேல் கொண்ட ஆசை காரணமாய்ச் சில நண்பர்களோடு சேர்ந்து, கணினியில் வெப் டிசைனிங் செய்து வருகின்றார். காஞ்சீபுரத்தில் தன் குடும்பத்தோடு வசித்து வரும் இவர் இதையே தன் முழு நேரத் தொழிலாகக் கொண்டிருக்கின்றார். மேலும் குழந்தைகளுக்காக மழலைகள்.காம் என்னும் ஒரு தளத்தைத் தொடங்கி, அதில் மாதம் இருமுறை, குழந்தைகளுக்குத் தேவையான, ஆன்மீகம், சரித்திரம், விஞ்ஞானம், தொழில் நுட்பம், மொழி அறிவு, பாடல், கதைகள் போன்ற பல்வேறு விஷயங்கள் பற்றியும் தேர்ந்தெடுத்தவர்களால் எழுதப் பட்டு வெளிவரச்செய்கின்றார். இன்னும் பல சமூகப் பணிகளும் செய்து வருகின்றார். இவரின் தளம் இதோ!AKR
மழலை ஆகியவை ஆகும்.

அடுத்த தளம் இந்தியாவின் மேன்மை பற்றிக் குறிப்பிட்டுச் சொல்லும் ஒரு தளம் ஆகும்.


தரம்பால் இறக்கும்வரை காந்தீயவாதியாகவே வாழ்ந்த இவர் இறந்ததும் வார்தாவின் சேவாகிராம் ஆசிரமத்தில் தான், அக்டோபர் 2006-ல் இறந்த இவர், ஆராய்ந்து எழுதிய பல புத்தகங்கள் இந்தியாவின் மேன்மையைப் பறை சாற்றுகின்றது. முக்கியமாய் "The Beautiful Tree Indigenous Indian Education in Eithteenth Century" "Indian Science and Technology in Eighteenth Century" ஆகிய புத்தகங்கள் இன்றைய இளைஞர்கள் அனைவரும் படித்துத் தெரிந்து கொள்ள வேண்டிய ஒன்று. நான் இன்னும் முழுசும் படிக்கவில்லை, என்றாலும் படித்துத் தெரிந்து கொண்ட வரையிலும், எல்லாரோலும் படிக்க வேண்டிய ஒன்றே என்பதைப் புரிந்து கொண்டேன்.
அவரிடம் எடுத்த பேட்டிகளில் பஞ்சாயத்து ராஜ் பற்றிய அவரின் கருத்து கீழே!


//We found that the panchayat had constructed a new building. When we went through the Panchayat records and proceedings there was no mention about the decision to construct a new building for the village Panchayat. On inquiry we were informed that the decision to construct a building was taken at what they called Bees Biswa Panchayat (20 parts Panchayat), an ‘unofficial’ panchayat on traditional line which was more representative of the village than the statutory panchayat.

This was an interesting case of how the villagers perceived certain things and how they reacted to things from outside. It also showed how little we knew about our villages. I had similar experiences in Andhra, Tamil Nadu and other places. Between 1963-65, we undertook a study of the working of the panchayat system in Tamil Nadu. I went round several districts of Tamil Nadu talking to knowledgeable people and holding discussions with panchayat leaders. In Tanjore I met the chairman of the local Bharat Sevak Samaj. He told me about the existence of over 100 Samudayam villages in Tanjore area even around 1937. Samudayam villages are those in which while members had specific shares in the land of the village, the land which any of them cultivated was changed from time to time and the whole vested in the village community. Such a change was stated to be based on the assumption that a certain alteration occurs in the fertility of all land from time to time which creates inequality among the members of the community and hence occasional redistribution was considered necessary.

When I went through the revenue records and other reports, I found that in the district of Tanjore around 30% of villages were classed as Samudayam villages in 1807. The more I went into the late 18th and early 19th century records, the more I was convinced that the picture of Indian society that we all have is wrong. Some one had to go into the late 18th century British records and I thought I should begin and do whatever I can.//

அடுத்துச் சில கருத்துக்களைச் சுட்டுவதோடு இதை முடித்துக் கொள்கின்றேன். முடிவு உங்கள் கையில்!


//Would the West be of any help today?
D: We can get out of this only on our own. There are examples of people growing more and more inwards and I think this is what the Indian people have done. They have shrunk into themselves, the ordinary Indian, because even with one meal a day or half a meal, the way he lives in shacks, without much water, with very little fuel, because of his environment and also his world-view, he could survive. He must have devised a way - as civilisations have a knack of doing - that in adverse times, you reduce, you shrink into yourselves and you think of something else and distance yourself from your larger society, and your goal becomes some other goal, non-societal, non-material, that keeps you going. But it seems that we have over the past ten to twelve generations forgotten how to get out of this shrunken state and return to normality. Perhaps it has become a habit and perhaps because whenever our people tried to come out of it, in a very short time, they got another beating and their experience may be that such effort will not do. So they become diffident about it. So they have sort of retired from life. But the spark remains and hence the possibility is there. Now if they are to be brought into social life, into the running of society - taking it into their own hands, they would only come out of it for something which is worthwhile, which is do-able. If it is not do-able, then they wouldn't. Normality would return when the communities and groups are allowed to have control over their lives, resources and decisions.

What about the Westernised class?
D: Those who have become Westernised - the Western type of commodities may be used by a very large number of people, but those whose minds have been Westernised - I think are not more than half a per cent of us. Probably less, basically not more than half a million people - the officer class in the European sense of the term, which could mean scholars, administrators, army personnel, high dignitaries, managers of industry, etc. And those who are completely lost, among these half a million wouldn't be very many, maybe a few thousand or so - the rest I think can be brought back by a movement backed by spirit and courage and hope. Such a movement however has to be of much greater dimensions and inner energy than even the freedom movement under Mahatma Gandhi. It may not be India-wide, it could initially be a regional thing - because if we are going to wait for the spark to be all over India, then we would be waiting for many generations. The spark may arise in some corner of Tamil Nadu or in Bihar or anywhere, or in areas where movements like that of Swadhyaya have made visible impact during the past three to four decades, wherever there is this feeling of 'What happened to us', 'We have got Lost', 'Let's stand up, do something.'//

செய்ய வேண்டியது உங்கள் கையில்! வாழ்த்துகளுடன்,
கீதா சாம்பசிவம்.