ஈழக்கவிதைகளும் நானும்

எல்லோரையும்போல காதல் மற்றும் கவிதையுடன்தான் எனது காலமும் தொடங்கியது. காதலைப்போலவே கவிதையும் என்னிடம் இன்று காணாமல் போனது, என்றாலும், காதலின் நினைவு தரும் சுகந்தத்தைப்போல கவிதையும் ஒரு சுகந்தமாக என்னுடன் தொடர்கிறது. எனது வாசிப்பில் சிறந்த கவிதைகளை இங்க நான் தொகுக்கவில்லை. சிறந்தது போன்ற அடைச் சொற்களை, மதிப்பீட்டு குறியீடுகளை தவிர்க்கவே விரும்புகிறேன், என்பதால் என்னை பாதித்த கவிதைகளாக நான் கருதுபவற்றை இங்கு தொகுக்கிறேன்.

நிவேதாவின் கவிதைகள் எல்லாமே மிகச்சாதரண மொழிநடையில் அடர்த்தியான அர்த்தங்களைக் கொண்டவை. மழை என்பது ஓரு முக்கிய குறியீடாக, படிமமாக, உருவகமாக தமிழ் கவிதைகளில் வந்த வண்ணம் இருந்துகொண்டே இருக்கின்றன. மழையை ஒவ்வொருவரும் ஒவ்வொருவிதமாக எதிர் கொண்டு அனுபவிப்பது கவிதையின் முக்கிய தளமாக இருப்பதை உணரமுடிகிறது. சாபக்கேடும், சவக்கிடங்கும், சாத்தானின் ஆயுதமுமானதைப் பற்றி..! என்கிற இக்கவிதையில் நிவேதா மழையை ஒரு காலத்தின் நினைவாக மாற்றுகிறார். சிந்திப்பதற்கு சாத்தியமற்ற ஒரு சமூகத்தில் வாழ நிர்பந்திக்கப்பட்ட ஈழச் சூழல் இங்கு கவிதையாகியிருக்கிறது. சிட்டுக்குருவிகளைப் பிரசவிக்க விரும்பும் கனவுகள் இக்கவிதையில் ஒரு பிரதி எப்படி மற்றொரு பிரதியாக வேதி மாற்றம் அடைகிறது என்பதையும்.. அது ஏற்படுத்தும் உடல்சார்ந்த பாதிப்பையும் நுட்பமாக அதிசயதக்க மொழியில் வெளிப்படுத்துகிறார் நிவேதா.

பேருந்துகளின் நெரிசல்களினூடு / பிருஷ்டமுரசிய / விறைத்த வால்களை முறித்தெறிய / தீராத அவாக்கொண்டு இரட்டைப் பூட்டிட்டு / தன்னைத்தான் தாளிட்ட / என் யோனி / கவிதையின் ஸ்பரிசத்தில் / கிளர்ந்தெழுந்து கசியவாரம்பித்ததும்/ அதிசயம்தான்.

இந்த வரிகள் வெளிப்படுத்தும் அனுபவம் வாசிப்பின் இன்பம் என்பதை நுட்பமாகச் சொல்கிறது. கவிதை எழுதும் தன்னிலை பிரதியின் தன்னிலையாக மாறிவிடும் இந்து நுட்பம் அலாதியானது. உடலை தொடுவதால் அல்லது உரசுவதால் அல்ல இன்பம், அதற்கு தன்னிலையின் புரிதல் எத்தனை அவசியமானத என்பதைச் சொல்கிறது. வாசிப்பும் எழுத்தும் உடல்களுடன் உருவாகும் ஒருவகை பாலின்ப விளையாட்டைப் போன்றது என்று எனது உடலரசியல் என்ற கட்டுரையின் இறுதிவரிகளே நினைவிற்கு வருகிறது. தெலூஸ்-கத்தாரி கூறியது போல “words coming with them a story of sex and love” என்பது இதைதானோ?

வார்த்தையில் பதங்கமாகும்

வியாபகன் நுட்பமான மற்றும் ஆழ்ந்த பொருள்மிக்க வார்த்தைகளைப் பயன்படுத்தக் கூடியவர். அவரது நீ மற்றும் நான் என்ற கவிதையில் நீ நான் என்கிற முரணி்ல் உருவாகும் மற்றமை என்பதை கவிதையாக்க முனைகிறார். கவிதையின் இறுதி வரிகள் நுட்பமானவை.

எனது குரலை மட்டுமே / கேட்டுக் கேட்டுக் கொலைமூர்க்கம் கொண்டிருக்கும் நீ /  அறிவதில்லை / வார்த்தைக்கென்று தனித்துப் பொருளில்லை என்பதை / காட்சிக்கென்று தனித்துக் குணமில்லை என்பதை / மேலும் / நான் என்றோ நீ என்றோ / எவரும் இல்லை என்பதை

இவரது அபத்தம் மிகச்சிறிய வரிகளில் ஆழ்ந்த பொருளைத்தரும் கவிதை.

வடியும் எனது ஒரு சொட்டுக் குருதியை /வாதையென்பாயா / கவிதையென்பாயா நீ?

வலி நிரம்பி வழியும் - இந்தவரிகள் சொல்வதற்கும் வார்த்தையற்று வலியாகவே மிஞ்சக் கூடியவை. writerly text என்ற சொல்லக்கூடிய படைப்புகள் இவருடையவை.

பஹீமாஜஹான் கவிதைகள் ”ஒரு கடல நீரூற்றி” என்ற தலைப்பில் நூலாக வெளிவந்துள்ளன. இழுக்கவிதைகளுக்குள் இருக்கும் எளிமையான வார்த்தை அதன் தனிச்சிறப்பாகும். எளிமையான அதே சமயம் பன்முக அர்த்தம்கொண்ட வார்ததைகளைக் கொண்டு எழுதப்பட்டள்ளன இவரது கவிதைகள். ஆதித்துயர் என்கிற இக்கவிதை எளிய வர்த்தைகளில் துயரைச் சொல்கிறது. நிழல் மற்றும் வெயில் என்கிற முரணை பின்னிச் செல்லும் இக்கவிதை ஆதித்துயர் என்பதை துரத்திச் செல்லும் நிழல் என்கிற வேட்டை நாயாக முன்வைக்கிறது. பெண்ணுக்கு கையளிக்கப்படுவது நிழல்கள்தான். அந்த நிழல் வெயில் என்கிற தண்டனையிலிருந்து தப்பிச் செல்ல முனையும்போது அவளை விட்டு விலகி போய்க்கொண்டே உள்ளது. ஆதித்துயர் ஒரு நுட்பமான கவிதை.

இளவேனில் தமிழ்நதி சற்று உக்ரமான உணர்வுகளைக் கொண்ட கவிதைகளை தருபவர். ”சூரியன் தனித்தலையும் பகல்” என்ற தலைப்பில் இவரது கவிதை நூலாக வளிவந்துள்ளது. ஈரமற்ற மழை என்கிற தலைப்பிலேயே கவிதையின் ஈரம் / ஈரமற்றது என்கிற முரண் அமைப்பு இயக்கமாகி இறுதிவரை வளர்ந்து செல்கிறது. மழை என்பது ஒரு குறியீடாக மாறி இருவேறபட்ட தளங்களின் குறிப்பீடாக மாறிவிடும்போது, கவிதை ஈரத்தை பெண்மீதான ஒரு துயரமிக்க அனுபவமாக மாற்றிவிடுகிறது. இதே மழையை, இதே அனுபவத்தை எம். ரிஷான் ஷரீப் தனது வெறுக்கப்படும் மழைப்பொழுதுகள்...! என்கிற கவிதையில் பேசுகிறார். இரண்டு கவிதைகளையும் நுட்பமாக நோக்கினால் மழை எதிரெதிரான குறியீடுகாளாக இதில் மாறி பெண்ணிய மற்றும் ஆணிய நோக்கிலான பிரதிகளாக இவை வெளிப்படுவதை உணரலாம்.

உயிர்கொண்டு திளைக்கும் நளாயினி தாமரைச் செல்வனின் இந்த ஓர் இன அழிப்பின் கதை. யை படங்களின் மூலம் கவிதையாகச் சொல்கிறது. படங்களின் தொடர்ச்சிக்கூட கவிதையாகும் வித்தைதான் இது. பிரபஞ்ச நதியில் திளைக்கத் தவிக்கும் தேவ அபிரா ஒரு வித்தியாசமான கவிஞனுடன் மதுவருந்தல் என்கிற அனுபவத்தை கவிதையாக்குகிறார். கவிதையைவிட இந்தநிகழ்வு தரும் பரிச்சயம் அலாதியானது.

டிசே தமிழனின் கவிதைகள் முற்றிலும் நவீன கவிதை உத்தியில் எழுதப்படும் தொல் மரபின் கதை சொல்லலைக் கொண்டவை. காலத்தை முன் பின்னாக நகர்த்தும் அக்கவிதைகள் துயரை தருவதில்லை, நம்மை அவை துயராகவே மாற்றிவிடுகின்றன. வண்ணத்துப்பூச்சியைப் புணர்ந்தவன் என்ற இக்கவிதைகளில் ”புத்தரின் ஒளிரும் குறியை அறுத்தெறிந்து” சிலிக்கனால் பெருக்கப்படாத முலைகளைக் கொண்ட யசோதரா என புத்தரின் கதை புதிய தளத்தில் எடுத்துரைக்கப்படும்போது நமக்கு அதிர்ச்சியை ஏற்படுத்தக்கூடியதாக உள்ளது. இவரது கவிதைகள் ”நாடற்றவனின் குறிப்பு” என்கிற நூலாக தொகுக்கப்பட்டுள்ளது,

இங்கு சொல்லப்பட்ட கவிதைகளில் ஒரு ஒற்றுமை உண்டு. இவை எல்லாம் ஈழத்தைச் சேர்ந்த கவிஞர்களால் எழுதப்பட்டவை. அவற்றின் அனுபவப் பரப்பு மிகவும் வித்தியாசமானது. அடுத்த சரத்தில் தொகுக்கும் தமிழக கவிதைகளுடன் இதனை ஒப்பிட்டால் இவற்றிற்குள் ஆழ ஓடும் அந்த துயரத்தை உணரலாம். இவற்றின் பேசுபொருளாகட்டும் வடிவமைக்கும் முறையாகட்டும் முற்றிலும் தமிழக கவிதைகளைவிட வித்தியாசமான குணத்தைக் கொண்டவை. இங்கு காட்டியிருப்பவை ஒன்றிரண்டு கவிதைகள்தான். இக்கவிஞர்களின் கவிதைகள் பலவும் நுட்பமான உணர்வுத் தளத்தில் நின்று பேசுபவை, முனுமுனுப்பவை, ஆர்ப்பரிப்பவை, அலைகளை உருவாக்குபவை.

அன்புடன்
ஜமாலன்.
இமேஜ்: Salvador Dali -The Persistence of Memory