மலர்களிரண்டு (வலைச்சரம்)

(அடர்கருப்பு) காமராஜ் எனது பொறாமைக்குரிய எழுத்தாளர்களில் ஒருவர். என்போன்ற வாசிப்பறிவற்றவர்களுக்கு இவ்வலைப்பூவில் வாய்க்கப்பெற்றதொரு சொற்பூவனம். வார்த்தை ஜாலங்கள், வர்ணனைகளற்ற இயலெழுத்துக்களுக்கு சொந்தக்காரர். ஒரு மலையின் உச்சியை மணற்மேட்டில் நின்று காண்பதுபோன்ற உணர்வு எனக்கும். பொன்கள் நிரம்பிய ஒரு குகைக்குள் புகுந்து எதைத் தொடுவது எதை விடுவது என்றதொரு குழப்ப நிலையையை இவரது ஒவ்வொரு இடுகைகளும் பறைச்சாற்றும். இவரது சில இடுகைகளை படித்துவிட்டு உடற்படிந்த புழுதியினை உதிர்க்க முடியாத மனநிலையில் மூர்ச்சையுற்று திரும்பவேண்டிய கட்டாயம் எனக்கும் வாய்த்திருக்கிறது. அவ்வளவு தரம். மழையின் சாரலில் மெலிந்து வீசும் கரிசல் மண்ணின் வாடை இவரது எழுத்துக்கள். நுகாராத நாசிகளுக்கு கொடுப்பனையில்லையென்பேன். பொன், முத்து, வைரம், வைடூரியம் போன்று இவரது எழுத்துக்களை தரம்பிரித்து உங்களுக்கு அடையாளம் காண்பிப்பதில் எனக்கும் உடன்பாடில்லைதான். தேன்கூட்டினுளிருக்கும் சாளரத்தின் வழி எது வழிந்தாலும் அமிர்தம்தான். சில துளிகள் மட்டும்....

இவரது முதல் இடுகை.. நெட்டை மரங்களும், பெட்டை வீரமும்

(இதை வாசித்துவிட்டு என் வளராத மீசையை முளையாமலே பார்த்துக்கொள்கிறேன்)

இன்னொன்று மௌனத்துச் சலனங்கள்.

(கடந்து வந்த மனிதர்கள், உதிர்ந்துவிடும்பொழுது மனிதத்தன்மைக்கேயுண்டான தவிப்புடன்)


••••••••••••••••••••••••••••••

(சிந்தனி) தங்கமணி பிரபு. என் ஆரம்பகால எழுத்தூணுக்கு அடித்தளமிட்டவர். தவறுகளை தவறாமல் சுட்டிக்காட்டி குட்டுவைத்தவர். சிந்தும் குருதியில் ஒட்டப்பட்ட காகிதத்தாள் போன்று அடுத்தவரின் வலிகளையும் தம்முள் ஈர்த்துக்கொள்ளவெண்ணும் நன்மனிதன். இவரது எழுத்துக்களில் மெல்லிய இழையாய் கோபம் கொஞ்சிக்கொண்டிருக்கும், சிலசமயங்களில் அதிகமாகக்கூட. சமுதாயத்தின் மீது சுற்றப்பட்ட ஒரு பாசப்போர்வை இவரது எழுத்துக்கள். வாழைப்பழத்தினூடே செருகப்பட்ட ஊசிபோல வழுக்கவும், வலிக்கவும் செய்யாத இடுகைகளுக்கு சொந்தக்காரர். (சில விண்ணங்களை தவிர்த்து). எனது விரலினால் இவரையும் காண்பிப்பது என்றும் எனக்கு பெருமிதமே. சில சாட்சிகள்...

இங்கே பாருங்கள் இந்த மனிதனுக்குள் மறைந்துகிடக்கும் ஒரு விதைச்சான்றை...

புறம் பூண்டு வந்தது
நிர்வாணம்

அகம் பூண்டு வந்தது
பேரன்பு

அவற்றை
மறைக்கவும்
அவிழ்க்கவும்
ஓயாமல் நாமுண்ணும்
பாவக்கனிகள்!!

முந்தானைகள் ஓய்ந்துபோகும்

(நடைமுறை வாழ்வில் காலிடறும் பெண்களை, குனிந்துப்பார்க்கும் ஆண்களின் சிகப்புக்கண் கொடூரத்தை, ஆற்றாமைவழி எடுத்துணர்த்தும் கவிதை)

நானும் சிவனும் – (சிறு)கதை

(இடுகாட்டிற்குள் முளைத்த பூ, மறைந்திருந்து நோட்டமிட்டாற்போல் நம்மையும் கண்கொள்ளச்செய்யும் ஒரு சிறுகதை. தந்தைக்கும் மகனுக்குமான பாசவலைகள் எக்கணங்களில் பின்னப்பட்டனவென்பதை அவர்பார்வையில் அவிழ்த்துவிட்டிருக்கிறார்)

•••••••••••••••••••••••••••

வாசிப்பனுபவங்கள் அவ்வளவாக தழுவப்படாத ஒரு வறட்டு வாழ்க்கைக்கு சொந்தக்காரன் நானே. சொல்லும்பொழுதும் கொஞ்சம் கூனவும், கூசவுமே செய்கிறது. நிறைய கற்கவேண்டும் ஆர்வம் மட்டும் தாங்கி வாழ்கிறேன். வாய்ப்புகளையும் சூழ்நிலைகளையும் அதற்கேற்றார்போல் மாற்றியமைத்துக்கொள்ள விழைகிறேன்.

என் பலநாள் இரவுகளுக்கு உறக்கமளித்தவை பழையப்பாடல்களே. நிம்மதியிழந்த நினைவுடன் புரண்டுகொண்டிருந்த என் உடலுக்கும் நித்திரையுணர்வைக்கொணர்ந்தவை பழையப்பாடல்கள்தான். என்னுடலும் உயிரும் திகட்டாமல் சுவைத்துக்கொண்டிருக்க கண்ணதாசனின் வரிகளும்.......

அவ்வாறு நான் கண்ட முத்துக்கள் இங்கே. உடுத்திக்கொள்வதும் உதறிச்செல்வதும் அவரவர் விருப்பம்...

தாழையாம் பூமுடிச்சி...தடம் பார்த்து நடைநடந்து.. இப்பாடலின் குரலிசை மழையில் நனையாத கிராம, நகர மண்களில்லையெனலாம்..கண்ணதாசனுக்குரிய ரசிகர் பட்டாளத்தினை சம்பாதித்துக்கொடுத்தப்பாடல்...

ரசித்தேன் இவ்வரிகளை
அங்கம் குறைந்தவனை...ஓர் அழகில்லா ஆண்மகனை...
மங்கையர்கள் நினைப்பதுண்டோ பொன்னம்மா?
வீட்டில் மணம்பேசி முடிப்பதுண்டோ சொல்லம்மா?
மணம்பேசி முடிப்பதுண்டோ சொல்லம்மா?....

மண்பார்த்து விளைவதில்லை, மரம் பார்த்து படர்வதில்லை.....
மங்கையரும் பூங்கொடியும் கண்ணையா...
அவர் கண்ணிலே கலங்கமுண்டோ சொல்லையா...

அடடா...கல்மனமும் கரையாதோ இவ்வரிகளில்...யாழிசைக்கலந்த தெள்ளமுது...

பாடியவர்கள்: டி.எம். சௌந்தர்ராஜன், பி.லீலா
படம்: பாகப்பிரிவினை
இசை: எம்.எஸ். விசுவநாதன்

என்றும் தங்களின் ஆதரவினை நாடும்,

பாசமுடன்,