ஆத்தா நான் வாத்தியாராயிட்டேன்...

ஆசிரியர் தின வாழ்த்துக்களுடன், அனைவருக்கும் வணக்கம்.

இன்று ஒரு மிகச்சிறந்த நாள். ”ஆசிரியர் தினம்”. என்னைச் செதுக்கிய சிற்பிகளுக்கு எனது வாழ்த்துக்கள்.

***

தகுதியை வளர்த்துக் கொள்ளாமலேயே ஆசிரியப் பணியின் மீது அதீத காதல் உண்டு எனக்கு. அக் காதலை தற்காலிகமாக நிறைவேற்றிக் கொள்ள, அரிய வாய்ப்பை வழங்கிய வலைச்சரக் குழுமத்தின் பொறுப்பாசிரியர் திரு.சீனா அவர்களுக்கு நன்றியை தெரிவித்துக் கொள்கிறேன்.

*

சீன் போட்டது போதும் , களத்துல எறங்கு ராசா-ன்னு சீனா ஐயா சொல்றது காதுல விழுந்துருச்சி. இந்தா குதிச்சிட்டேனுங்கய்யா.

**
சுதந்திரமா சும்மா இருந்தவனக் கூப்ட்டு வெச்சி, ”வாடா மாப்ள உன்ன இன்ட்டர்நெட்ல எழுத வெய்க்கிறேன்”,-னு சொல்லி தரதரன்னு இழுத்துகினு வந்து, இந்த ”வலைப்பூ” சமாச்சாரத்தை (2009-ல்) எனக்கும்,என்னை வலைப்பூவுக்கும் அறிமுகப் படுத்தி, உங்களை எல்லாம் என்னிடம் சிக்கவைத்த புண்ணியம் “அன்புடன் நான்” கருணாகரசு மாமா(!?)வையே சாரும்.

இரும்பு புடிச்சவன் கையும், சொரங்கு புடிச்சவன் கையும் சும்மா இருக்காது-ன்னு சொல்லுவாங்க. எழுதத் தெரிஞ்சவன் கையும் அப்பிடிதான்னு நெனைக்கிறேன். ரொம்ப நாளா பழைய நோட்ல எழுதி வெச்சிருந்ததையெல்லாம் நாளுக்கு ஒன்னுன்னு எழுதி வலையேத்திட்டு, தலைச்சன் புள்ளத்தாய்ச்சி தெனமும் வயித்த தடவிப்பாக்குற கதையா, இன்னிக்கி எத்தனப் பேரு பாத்திருக்காக, யாராவது கமெண்ட்டு போட்டிருக்காகளா-ன்னு என் ’பிளாக்’-க நானே தொறந்து தொறந்து பாக்குறது,மூடறதுன்னு போயிட்டிருந்த என் வலை வாழ்க்கையில வந்து, சிங்கைப் பதிவர் நண்பர் கோவி.கண்ணன் “(மனைவி)”ன்ற கவிதைய படிச்சிட்டு,’அருமை’-ன்னு மொத கமெண்ட்ட போட்டிருந்தாரு. இது போதாதா எனக்கு! சோர்ந்து போயிருந்தவனுக்கு சோமபானம் கெடைச்சமாதிரி உற்சாகம் வந்துருச்சி. எதைப்பத்தி எழுதி இன்னும் பதிவுகள தேத்தலாம்னு சிந்திச்சேன். 

கண்டது போனதுக எல்லாம் என்னைப்பத்தி, எழுது என்னைப்பத்தி எழுது -ன்னு போட்டி போட்டுக்கிட்டு வரிச கட்டி வந்து என் வாசல்ல நிக்குதுங்க. கடைசியா காதலைப் பத்தி எழுதலாம்னு தீர்க்கமா முடிவெடுத்தேன். இல்லாட்டி நம்மள கவிஞர்கள் பட்டியல்ல சேத்துக்க மாட்டாங்கன்னு ஒரு பயம்! அப்புறமென்ன, என் கம்ப்யூட்டரோட கீ போர்டு கதறக்கதற தட்டச்சி செஞ்சி மளமளன்னு கீழேயுள்ள கவிதைகள வலையேத்தினேன். சும்மா ஒரு விசிட் போய் படிங்க. வயசானவங்களுக்கும் கூட யூத் ஃபீலிங் வரும்.

தெத்துப்பல்

சுவாசம்


விழாக்காலம்

வாய் மை

நீயே சொல்-02

இந்த மாதிரியான காதல் கவிதைகள் எழுதி நான் புகழடையறது பொறுக்காம ஊருக்கு வரச்சொல்லி “ஆர்டர்” வந்துச்சி. மறுக்க முடியாம, வலையுலகக் கல்லூரி முதல்வருக்கு விடுப்பு விண்ணப்பம்  ஒன்னு எழுதி குடுத்துட்டு ஊருக்கு கிளம்பிட்டேன். நான் திடீர்னு ஊருக்கு போகவும் வலையுலக நண்பர்கள் எல்லாரும் ஆளாளுக்கு என்னென்னவோ நெனைச்சிக்கிட்டாக.

எண்ணி பதினஞ்சே நாள் தான். சுவத்துல பட்ட பந்து மாதிரி சிங்கப்பூருக்கே திரும்பி வந்துட்டேன். வந்ததும் வருகையைப் பதிவு செய்யனுமே. அதுக்காக, ஒரு பதிவு போட்டேன். வந்து பாத்தவங்க பலரும் “ஷாக்” ஆயிட்டாங்க.’ஷாக்’ ஆகற அளவுக்கு அப்பிடி என்னய்யா இருக்குன்னு தானே கேக்கறீங்க?  தேவதையைக் காணூங்கள்  படிச்சு பாருங்க, தெரியும்!

ப்ளாஷ்பேக் சொல்லி முடியவேல்ல அதுக்குள்ள யாருய்யா அது கூட்டத்துல கொட்டாவி விடறது?  மேக்கொண்டு படிங்க.

காதலைப் பத்தி மகிழ்ச்சியா எழுதறதுக்கு ரொம்ப எளிமையா இருந்துச்சி. அப்டியே போயிட்டிருக்கும் போது திடீர்னு இப்பிடியொரு கவிதை எழுதினா என்னன்னு தோனுச்சி.என்னோட ரசிகர்களின் (பேசிக்கிட்டிருக்கும் போது ஏன்யா மௌஸ்-ஸ எடுத்து மானிட்டர ஒடைக்க நெனைக்கிறீங்க? பில்டப்பு தேவைப் படுதில்ல.!) பின்னூட்டங்களப் பாத்தா ரொம்ப “ஃபீல்” பண்ணி எழுதியிருந்தாங்க.

சரி. நீயும் கவிதயெழுதி நாலு பேர ஃபீல் பண்ண வெச்சிட்ட.  கவிஞனா உன்ன(!?) ஏத்துக்கிட்டாங்க. அதுக்காகவாவது சமூகத்தைப் பத்தி யோசிச்சு ஒரு கவித எழுதேண்டா-ன்னு கவிஞன் சத்ரியனைப் பாத்து, வாசகச் சத்ரியன் சொன்னான். இதென்னடா சத்ரியனுக்கு வந்த சத்தியசோதனை-ன்னு தெகைச்சி நின்னப்ப, வராது வந்த மாமணி மாதிரி

”வரதட்சணை” 

 வந்து சிந்தையில நின்னுச்சி. 

இந்த கவிதைக்கும் நல்ல ரெஸ்பான்ஸ் இருந்துச்சி. பிறகு,வலையுலகத்துல நானும் ஒரு கவிஞன் -னு ஃபார்ம் ஆயிட்டேன். எப்பிடி இருக்கு என் “பிளாக் லைஃப் ஸ்டோரி”?

சரி. என்னடா வரதட்சணையப் பத்தி இவ்வளவு காட்டமா எழுதியிருக்கானே!சத்ரியன் நல்லவனா? கெட்டவனா? -ன்னு உங்களுக்கு ஒரு கொழப்பம் வந்திருக்கும் இல்லியா? கீழே இருக்கிற பத்தியைப் படிச்சுப் பாருங்க. பிறகு நீங்களே சொல்லுவீங்க.

வரதட்சணை -யைப்பற்றி வெறும் கவிதையாக எழுதி கை தட்டல்களைப் பெறுவதை விரும்புகிறவனல்ல இந்த சத்ரியன். வாழ்க்கையிலும் கடைப்பிடித்தவன். ஊரே வியந்தது. (வரதட்சணைப் பெறாமல் திருமணம் செய்துக் கொண்ட என் அறியாமையைப் பார்த்து.) எனக்கு அவர்களைப்பற்றி கவலை இல்லை. “ஒரு குடும்பத்தைக் கடனுக்குள் தள்ளாமல் காப்பாற்றியிருக்கிறேன்”, என எண்ணும்போது என்னை நானே மிக உயர்வாய் உணர்கிறேன்.


சமூக மாற்றம் ஏற்பட வேண்டுமென நாம் ஒவ்வொருவரும் விரும்புகிறோம். அதை நம்மில் இருந்து தொடங்க வேண்டும் என்பதை மறந்து, யாராவது வருவார்கள் என காத்திருக்கிறோம். அதுதான் நம் அடிப்படை தவறு. வரதட்சணைக்கு எதிராய் என்னை நான் முன்னிறுத்தினேன். உங்களால் முடியாதா என்ன?


 இப் பதிவைப் படிக்கும் இன்னும் திருமணமாகாத இளைஞர்களுக்கு ஒன்றை சொல்லக் கடமைப் பட்டிருக்கிறேன்.  நீங்கள் நினைத்தால் இந்த வரதட்சணை என்னும் கொடிய அரக்கனை அழித்தே விடலாம். இன்றைக்கு தங்கம் விற்கும் விலையை எண்ணிப் பாருங்கள். பெண் பிள்ளைகளை வைத்திருக்கும் ஏழைப் பெற்றோர்களின் இடத்தில் உங்களை நிறுத்திப் பாருங்கள். மாற்றத்தை உணர்வீர்கள். இக் கவிதையும், இக் கருத்தும் ஒரே ஒரு இளைஞனின் மனத்தையாவது மாற்ற உதவியிருந்தால் மகிழ்வேன். 

2007-ஆம் ஆண்டு பிப்ரவரி 8-ஆம் நாள் எங்களது திருமணம் நிகழ்ந்தது. என் மனைவி 12-ஆம் வகுப்பு வரை படித்திருந்தார். அதுவே போதுமென அவரது பெற்றோர் முடிவு செய்து மேற்படிப்பைத் தொடர அனுமதித்திருக்கவில்லை. திருமணத்திற்கு பின் சில மாதங்கள் கழித்து மேற்படிப்பு படிக்க விருப்பமா எனக் கேட்டேன். ஆச்சரியமாகப் பார்த்தாள். தாலியுடன் எப்படி கல்லூரிக்குச் செல்வேன் எனக் கேட்டாள். அதற்கெல்லாம் தடையொன்றுமில்லை என்பதையும், பெண்களுக்கான கல்வியின் அவசியத்தை எடுத்துச் சொல்லியும் சம்மதிக்க வைத்தேன். இன்னும் படித்துக் கொண்டிருக்கிறார். அவரது தொடர் கல்வியால்,

எங்கள் ’குடும்பவிளக்கு’  பிரகாசமாக ஒளிர்கிறது. எங்கள் சந்ததிகள் ஒளிமயமாக விளங்கும் வாய்ப்பை நாங்களே உருவாக்கிக் கொண்டோம். ஒவ்வொரு வீட்டிலும் பெண்களின் கல்வி மேம்பட்டால் நாடு 100 விழுக்காடு கல்வியறிவு அடைந்துவிடும். அறியாமை இருள் விலகும். ஒளிவீசும் சமுதாயத்தைப் படைக்க நம்மால் முடியும்.!

இடுகை கொஞ்சம் பெரிசா போயிடுச்சி இல்ல... சரி,இதுவரைக்கும் போதும் என் புராணம்.!


 இந்த ஒரு வாரத்திற்கு இதுவரை நம் பார்வையில் படாதிருக்கும் பதிவர்களைத்தேடி பிடித்து வரும் பணி என்னுடையது. படித்து மகிழ்ந்து அவர்களை உற்சாகப் படுத்த வேண்டிய பணி உங்களுடையது.


குறிப்பு:- நாளைக்கு வலையுலகிற்கு முற்றிலும் புதிய பதிவர்களை வரவேற்க தாரை, தப்பட்டைகளுடன் தயாராய் இருங்கள்.


வர்ட்டா..!