வேலைகள் அதிகமானால் வேண்டுவோம் மீள்பதிவாண்டவரை

வலைச்சரத்தில் ஒரே ஒரு பதிவு சுயபுராணம் போட்டுக்கலாம்னு நம்ப பொறுப்பாசிரியர் சீனா அய்யா அனுமதி கொடுத்தாரு. என்னுடைய வலைச்சர வாரத்தில் ஒரு பதிவு கூட சுயபுராணம் போடக்கூடாதுன்னு முடிவு பண்ணி இருந்தேன். ஆனால் என் நேரமோ என்னவோ தெரியவில்லை பதிவு போட முடியாத அளவிற்கு ஆசிரியர் ஆனதில் இருந்து அலைந்து கொண்டு இருக்கிறேன். வலைச்சரத்தில் முதல் பதிவை எழுதும் போது டில்லியில் இருந்தேன். நேற்றும் இன்றும் ஹைதராபாத். அதனால் வேறு வழி இன்றி சுயபுராணம் போட்டுக்குறேன்.

அந்தக் காலத்தில் நான் பதிவு போடத்துவங்கிய போது எழுதிய கவிதை இது. அப்போது என் வலைப்பூ தமிழ்மணத்தில் இணைக்கப் படாமல் இருந்ததால் யாராலும் படிக்கப்படாமலேயே போய்விட்டது. புதுகைத் தென்றல் அக்காவும், நிஜமா நல்லவன் அண்ணனும், சுரேகா அண்ணனும், மகேஷ் என்ற எனது கல்லூரித் தோழனும் மட்டுமே அதை அப்போது படித்து கருத்து சொன்னார்கள். படிங்க...புடிக்காட்டினலும் கூட சொல்லிட்டுப் போங்க...

அந்தக்கவிதை இதோ

சாய்வு நாற்காலி

பால்ய பிராயத்து

தொட்டில் ஆட்டத்தின்

நினைவுகளின் நீட்சிகள்

சாய்வு நாற்காலி!

மாத்திரை மாறாமல

அவை எழுப்பும் ஓசைகள்

எந்த வித்வான்களுக்கும்
வசப்படாதவை!

காலையில் முன்வாசல்

மதியம் நடுகூடம்

மாலையில் காற்று வாங்க

பின் தோட்டமென

தாத்தாகளை விட

அதிகம் நடமாடுபவை!

சரிந்து விழும் தேகத்தை

சாய்த்துக் கொண்டு

அமரும் போது

தாத்தாகளுக்கு வரும்

ஒரு தனி கம்பீரம்!

மற்ற நேரங்களை விட

தாத்தாகள் பேப்பர் பார்க்கும்

நேரத்தில் ...

சாய்வு நாற்காலிகளுக்கு

வரும் ஒரு தனி அழகு!

நாகரீக உலகத்தில்

நம்மால் வசதியாக

மறக்கப்படுகின்றன.......
சாய்வு நாற்காலிகளும்

கூடவே தாத்தாகளும்!

புதுகை.அப்துல்லா